સેમ પાંચ વાગ્યા આસપાસ હોટેલ પહોંચ્યો. નાહી – ધોઈને આરામ કરીને અમે આશુ અને શ્રીનાં ઘરે પહોંચ્યા ત્યાં સુધીમાં રાત્રે જમવાનો સમય થઇ ચૂક્યો હતો. થાકેલા, ભૂખ્યા (અને થોડા આળસુ) સેમને ધ્યાનમાં રાખીને અમે ટૅક્સી લઈને રેસ્ટ્રોંની વાટ પકડી. એક રેન્ડમ ગલીમાં શ્રીએ ટૅક્સી રોકાવી પછી સાંકડી એક-બે ગલીઓમાં ચાલીને અમે પહોંચ્યા ‘સાકુરા તેઈ’.

અમે એક નાના દરવાજામાંથી અંદર ગયા. લૉબીમાં ઘણાં બધાં ચિત્ર વિચિત્ર પેઈન્ટિંગ્સ લગાવેલાં હતાં.

ત્યાંથી અંદર ગયા તો એક પછી એક ઓરડાં આવતાં જ જતાં હતાં. દરેક ઓરડાની બધી દીવાલો આખી મ્યુરલ (ભીંતચિત્ર)થી ભરેલી! Very funky! પહેલી દસ મિનિટ તો મેં આંટા મારીને ફોટોઝ લેવામાં વિતાવી.

જમવાનું શું હતું ,શું નહીં કઈં જ ખ્યાલ નહોતો. થોડું સરપ્રાઇઝ ગિફ્ટ જેવું. છેલ્લા 5-6 દિવસથી પોતાનું મગજ ચલાવ્યા વિના, પ્રી-પ્લાન કર્યા વિના કઈં નવું ખાવાનો મોકો જ નહોતો મળ્યો એટલે મને તો મજા જ આવી રહી હતી. આશુ અને શ્રીએ વેઇટર સાથે જાપાનીઝમાં વાત કરીને આખો ઓર્ડર આપ્યો એ સાંભળીને જ અમારી આંખો પહોળી થઇ ગઈ. ત્યાર સુધી ફક્ત ખબર હતી કે, આશુ અને શ્રીને જાપાનીઝ આવડે છે પણ, ત્યારે એ સત્યનો સાક્ષાત્કાર થઇ ગયો! સેમે તો ઉપરથી પાછી ખાતરી કરી – “તો તને સરખું ઍક્સન્ટ વિનાનું બોલતા આવડે છે કે, ભાંગેલું તૂટેલું?” જાણે અમે તો જાપાનીઝનાં વિદ્વાન હોઈએ અને અમારા સર્ટિફિકેટ વિના આશુનું જીવન વ્યર્થ જવાનું હોય.

જાપાનમાં જાપાનીઝ બોલી શકે તેવા વેજિટેરિયન મિત્રોનું અસ્તિત્ત્વમાત્ર જીવનનાં સૌથી મોટા સુખનાં લિસ્ટમાં વિશેષ સ્થાન ધરાવે છે અને એ સ્થાનથી ઉપરનું સ્થાન છે એવા મિત્રોનું જે તમને હોટ પ્લેટ પર શાક-ભાજી મિક્સ કરીને ઓકોનોમિયાકી બનાવી આપે. ઓકોનોમિયાકી એટલે મેયોનેઈઝ અને ભરપૂર શાકવાળા જાડાં પૂડલા સમજી લો. અમારા ટેબલ પર જ બરાબર વચ્ચે એક લાંબી સપાટ ગ્રિલ હતી. જમવાનો ઓર્ડર કર્યો એટલે એ લોકો અમને ઓકોનોમિયાકી બનાવવા માટેની કાચી સામગ્રી આપી ગયા. પહેલા તો અમે દરેક બોલની સામગ્રી સરખી રીતે મિક્સ કરી અને પછી અમારા ટેબલ પર ગ્રિલ પર જાતે જ પકાવી. જાતે એટલે સમજવું કે, મોટા ભાગે આશુએ અમારા બધા માટે પકાવી.

ત્રણ ઓકોનોમિયાકી અને નૂડલ્સનું એક બોલ પકાવીને જમ્યા પછી હેન્ગઆઉટ કરી શકાય તેવી સેમની હાલત હતી નહીં એટલે અમે પછીનાં દિવસે મળવાનું નક્કી કર્યું અને એ સાંજે અભી પણ ટોક્યો લૅન્ડ કરવાનો હતો. પછીનાં ચાર-પાંચ દિવસ મારે મગજને આરામ આપવાનો હતો અને કોઈ જ પ્લાન કરવાનાં નહોતા.

મોટા ભાગે એશિયન વસ્તુ રાત્રે આઠ વાગ્યે ખાઈ હોય તો અગિયાર વાગ્યા સુધીમાં મને અને સેમને ભૂખ લાગે લાગે ને લાગે જ! રાત્રે સાડા અગિયારે જ્યારે માંડ માંડ રેસ્ટ્રોંઝ ખુલ્લા હોય ત્યારે અમે ઊબર-ઈટ્સ પર એક રૅન્ડમ રેસ્ટ્રોંમાંથી પાલક પનીર અને નાન મંગાવ્યાં. બહુ વાર લાગી પણ જમવાનું ન આવ્યું એટલે અમને થોડી ચિંતા થઇ. અંતે એ માણસ આવ્યો ત્યારે હોટેલ રિસેપ્શન અમને જમવાનું ઉપર આપી જવા તૈયાર નહોતું. હોટેલનાં બે ટાવર્સમાં બે અલગ અલગ રિસેપ્શન હતાં. બંને એકબીજાથી લગભગ દસ મિનિટનાં અંતર પર. પેલો દૂરનાં ટાવરનાં રિસેપ્શન પર આવેલો હતો. તેને ફરીને આવવાનું કહીએ તો એ ખોવાઈ જાય તેમ હતો એટલે એ રિસ્ક અમારે લેવું નહોતું. જમવાનું લઈને ઉપર આવીને અમે જમવા પર તૂટી પડ્યા. અમે ધાર્યું હતું કે, જમવાનું એવરેજ નીકળશે. એ નીકળ્યું થોડું બિલો એવરેજ. પેટ ભરાય અને ઊંઘ આવે તેટલું જમીને અમે અંતે ઊંઘી શક્યા.

સવારે તૈયાર થઈને અમે લોકો પહોંચ્યા સેન્સોજી મંદિર. આ મંદિર એટલે આપણા તિરૂપતિ જેવું કોઈ મંદિર સમજી લો. એટલી ભીડ કે વાત જવા દો! ચારે બાજુ બજાર જ બજાર અને ખૂબ ચહેલ પહેલ. લોકલ માણસો, ટૂરિસ્ટની બસો, અમારા જેવા કેટલાયે જઈ ચડેલા.

મંદિરનાં પ્રાંગણમાં નાના નાના હાટ લાગેલાં હતાં. ત્યાં મેં જીવનમાં પહેલી વાર લ્હાવો માણ્યો ગરમાગરમ ‘રોસ્ટેડ ચેસ્ટનટ્સ’ અને ‘કિબી દાંગો’નો.

આ મંદિર મને એટલું ખાસ ન લાગ્યું પણ એ એટલે પણ હોઈ શકે કે, ત્યાં શાંતિથી કૈં જોઈ કે માણી શકવા જેટલી જગ્યા જ નહોતી. અને તોયે પાછું એટલું પણ બોરિંગ નહોતું કે, એક ફોટો પણ પાડવાનું મન ન થાય.

મંદિરની બહારનો વિસ્તાર જો કે, અંદરનાં મુખ્ય વિસ્તાર કરતા વધુ સુંદર પણ હતો અને ત્યાં બજારની મજા અલગ જ હતી!

રખડતા ભટકતા અમને નસીબજોગે વેજિટેરિયન પટેટો સ્ટિક જેવી એક વસ્તુ પણ મળી.

અંદર ગયા ત્યારે મને એક પણ વેજિટેરિયન, ભાવે તેવું સ્ટ્રીટ ફૂડ મળવાની આશા નહોતી અને બહાર નીકળતા સુધીમાં અમે 3 અલગ અલગ વસ્તુઓ ખાઈ શક્યા હતાં! એશિયા ફરી ચૂક્યા હોય તેમને આ અનુભવ થયો જ હશે – વેજિટેરિયન રેસ્ટ્રોં હજી મળીએ જાય, વેજિટેરિયન સ્ટ્રિટફૂડ ભાગ્યે જ મળે. મારા માટે તો ત્યારે જ એ દિવસ બની ગયો હતો.

ત્યાં આસપાસ માર્કેટમાં થોડા આંટા મારીને અમે નીકળ્યા બપોરનું જમવાનું શોધવા – બપોરે અઢી વાગ્યે. અડધું પેટ ભરેલું હતું એટલે આ નહીં ને પેલું નહીં કરતા રેસ્ટ્રોં-સિલેકશનની પ્રક્રિયા લાંબો સમય ચાલી. અંતે એક નક્કી કરીને ગયા તો રેસ્ટ્રોં બંધ નીકળ્યું. છેલ્લે શ્રી અને આશુનાં ઘર પાસેનાં એક બીજા ભારતીય રેસ્ટ્રોં પર પહોંચ્યા જેનાં માલિક ભાઈ પાક્કા વ્યાપારીની જેમ પોતાનું રેસ્ટ્રોં બપોરે મોડે સુધી ખુલ્લું રાખે છે. એ રેસ્ટ્રોં ખૂબ સરસ હતું. મોમો અને ચાટ – બીજું જોઈએ શું? અને બીજું જોઈએ, તો રેગ્યુલર રોટી સબ્ઝી વગેરે પણ ત્યાં આરામથી મળી રહે છે.

સવારથી બહાર હતા એટલે અમે બધા ખૂબ થાકી ગયા હતા. સાંજે વધુ ફરવાને બદલે ઊંઘવાનો કાર્યક્રમ રાખ્યો એટલે રાત્રે અભિ આવે પછી વધુ ફરી શકાય. અભિ સેમવાળી જ ફલાઇટથી સેમવાળા જ સમયે લૅન્ડ થયો. ફર્ક ફક્ત એક દિવસનો હતો. આગલા દિવસની જેમ એ દિવસે પણ અભિ બહાર જવા તૈયાર થયો ત્યાં જમવાનો સમય થઇ ગયો હતો. ફર્ક ફક્ત એટલો હતો કે, આ વખતે આશુ અને શ્રી અમારી હોટેલવાળા વિસ્તારમાં હતા એટલે તેમનાં ઘરે જવાને બદલે અમે ત્રણ તેમને હોટેલ પાસેનાં ટ્રેન સ્ટેશન પર મળ્યા અને ત્યાંથી ટૅક્સી લઈને રેસ્ટ્રોં પહોંચ્યા.રેસ્ટ્રોંનું નામ ગોનપાચી – સિનેમાપ્રેમીઓએ અહીં જવું જવું ને જવું જ!

ગોનપાચી ‘કિલ બિલ’ રેસ્ટ્રોં તરીકે પણ ઓળખાય છે. ‘કિલ બિલ વોલ્યૂમ – 1’માં ‘હાઉઝ ઓફ બ્લૂ લીવ્સ’વાળા સીનનો સેટ આ રેસ્ટ્રોંની ડિઝાઇન ધ્યાનમાં રાખીને બનાવવામાં આવ્યો હતો. સ્વાભાવિક રીતે જ આ રેસ્ટ્રોં ટૂરિસ્ટ્સમાં ખૂબ પ્રખ્યાત છે. જમવાનું ઍવરેજ છે પણ, તમે ત્યાંનું સૂપર્બ એમ્બિયન્સ માણવા માટે ડ્રિન્ક્સ અને સ્મૉલ બાઇટ્સનાં એજન્ડા સાથે જઈ શકો છો. મારી પોસ્ટનાં ખાટલે સૌથી મોટી ખોડ એ છે કે, ગોનપાચી ગયા ત્યારે અમે બધા નસીબજોગે એકસાથે ટોક્યોમાં હોવા બાબતે એટલા ખુશ હતા કે, રેસ્ટ્રોંનાં ફોટોઝ લેવાનું જ ભૂલી ગયા. અમારા પાંચમાંથી કોઈ પાસે ગોનપાચીનાં ફોટોઝ જ નથી! એ તમારે જાતે ગૂગલ કરવા પડશે.