ડંખે છે દિલને કેવી એક અક્ષર કહ્યા વિના,
રહી જાય છે જે વાત સમય પર કહ્યા વિના.
ઊર્મિ પૃથક્ પૃથક્ છે, કલા છે જુદી જુદી,
સઘળું કહી રહ્યો છું વિધિસર કહ્યા વિના.
લાખો સિતમ ભલે હો, હજારો જુલમ ભલે,
રહેવાય છે ક્યાં આપને દિલબર કહ્યા વિના.
કેવી જગતની દાદ મેં માગી પ્રકાશની,
હીરાને જે રહે નહીં પથ્થર કહ્યા વિના.
દુનિયાનાં બંધનોની હકીકત છે આટલી,
હું જઈ રહ્યો છું રૂપને સુંદર કહ્યા વિના.
જોયા કરો છો કેમ તમે મારા મૌનને,
શું મેં કશું કહ્યું છે ખરેખર કહ્યા વિના.
સાંભળ, જરાક ધ્યાન દઈ દેહનો અવાજ,
ધસ્તા નથી અહીં એ કદી ઘર કહ્યા વિના.
એ વાત અગર મૌન બને તો જુલ્મ બને,
ચાલે નહીં જે વાત ઘરેઘર કહ્યા વિના.
દુનિયામાં એને શોધ ઇતિહાસમાં ન જો,
ફરતા રહે છે કઈંક પયગમ્બર કહ્યા વિના.
તૌબાની શી જરૂર કે મસ્તીમાં ઓ ‘મરીઝ’,
છૂટી પડે છે હાથથી સાગર કહ્યા વિના.
~ મરીઝ ~
खले है दिल को कैसे एक लफ़्ज़ कहे बिना,
रह जाती है जो बात वक़्त पर कहे बिना।
उर्मि पृथक् पृथक् है, कलाएँ अलग अलग,
सब कह रहा हूँ बाकायदा कहे बिना।
लाखों सितम भले हों, हज़ारों ज़ुल्म भले,
रहा कहाँ जाता है आपको दिलबर कहे बिना।
कैसी दुनिया से दाद मैंने मांगी प्रकाश की,
हीरे को जो रहे नहीं पत्थर कहे बिना।
दुनिया के बंधनों की हक़ीक़त है इतनी,
मैं देख रहा हूँ रूप को सुंदर कहे बिना।
देखते रहते हो क्यों तुम मेरी ख़ामोशी,
क्या मैंने कुछ कहा है सचमुच कहे बिना।
सुन, ज़रा ध्यान से देह की आवाज़,
आ गिरते नहीं यहाँ कभी ये घर कहे बिना।
वो बात अगर मौन बने तो ज़ुल्म बने ,
चले नहीं जो बात हर घर कहे बिना।
दुनिया में उसे ढूंढ इतिहास में मत देख,
फिरते रहते हैं कई पैग़म्बर कहे बिना।
तौबा की क्या ज़रुरत कि मस्ती में ओ ‘मरीज़’,
बिखरती है हाथ से सागर कहे बिना।
~ मरीज़ ~
રખડતા ભટકતા 