ફીનિકસથી અમે બીજા દિવસે સવારે સાત વાગ્યે જ નીકળી ગયા હતાં અને ગ્રાન્ડ કેન્યન તરફ પ્રયાણ કર્યું હતું. એ દિવસ ત્યાર સુધીની ટ્રિપનો સૌથી આકરો દિવસ રહ્યો હતો લગભગ બધાં માટે. અમે જ્યાં બ્રેકફસ્ટ માટે રોકાયા હતાં એ જગ્યાએ રીતસર ફૂટપાથ પર બધાં પગ લાંબા કરીને બેસી ગયાં હતાં અથવા તો ઊંઘી ગયાં હતાં. મને નથી લાગતું કોઈએ બહુ કંઈ ખાધું પણ હોય ત્યારે. એ દિવસે પહેલી વાર એ ગીતની નોંધ લીધી હતી જે રાયન રોજ સૌથી પહેલું વગાડતો. એ અમારું ડે-સોન્ગ હતું. એલો બ્લાકનું ‘હિયર ટુડે, ગોન ટુમોરો’. બરાબર સ્થાને હતું એ ગીત. ટ્રિપમાંથી આવ્યા પછી લગભગ એકાદ અઠવાડિયું એ ગીત મેં રોજ સાંભળ્યું હતું.

“I’m a long lost wandering soul trying to find where I belong;
And I’m looking for a place where it feels alright to be wrong…”

એ જ રીતે અમારી ટ્રિપનું એક ડ્રિંક પણ હતું. ‘ફાયરબોલ’ વ્હિસ્કીનાં શોટ્સ. અમને સૌથી પહેલાં તેનો સ્વાદ ડ્રાઈવર માર્કસે ચખાડ્યો હતો અને લગભગ બધાંને એ અનુકૂળ આવી ગયો હતો. એટલે જ્યાં જઈએ ત્યાં ફાયરબોલનો મારો રહેતો.

ગ્રાન્ડ કેન્યન જતાં રસ્તામાં એક જગ્યાએ ગયાં – ‘સિડોના’. લાલ ખડકોની બનેલી એ જગ્યા અદ્ભુત છે. ત્યાં એવો નિયમ છે કે, દરેક બાંધકામ ભૂખરા લાલાશ પડતાં રંગનાં અને ખડકોનાં રંગમાં ભળી જતાં હોવા જોઈએ. દુનિયામાં કદાચ બે જ એવાં મેકડોનલ્ડ્સ છે જ્યાં પેલી મોળી પીળા રંગની ‘M’ સાઇન પીળી ન હોય. સિડોના તેમાંનું એક છે. ત્યાં એ સાઇન ભૂખરા લાલાશ પડતાં રંગની છે. કહેવાય છે કે, મોટાં ભાગનાં હોલિવૂડ સ્ટાર્સનાં ઘણાં ઘરોમાંનું એક ઘર સિડોનામાં આવેલું છે. પણ, કયું ઘર કોનું એ ક્યારેય ખબર ન પડે કારણ કે, ત્યાંની પોસ્ટ-ઓફિસ (કે સરકારનું બીજું કોઈ ખાતું?) એ માહિતી જાહેર નથી કરતાં કે તેવું કંઇક. ત્યાં અમેરિકન ઈન્ડીયન ઈતિહાસ પણ ભરપૂર છે. જે લોજમાં અમને લન્ચ માટે લઇ જવામાં આવ્યા હતાં ત્યાંની બાલ્કનીમાંથી જોવા મળતો ખીણનો નજારો અવર્ણનીય છે. કદાચ ગમે તેટલાં ફોટા પણ લો ને એ જગ્યાનાં તો પણ જે આંખે જોયું તે કેમેરામાં સમાવવું અશક્ય છે.

ત્યાં અમારા માટે જીપ-રાઈડની એક ઓપ્શનલ એક્ટીવીટી ગોઠવવામાં આવી હતી અને તેનો લાભ લગભગ અમે બધાંએ લીધો હતો. અમારાં બધાંનાં ડ્રાઈવર હાફ રેડ-ઇન્ડિયન હતાં અને તેમનાં પારંપારિક વસ્ત્રો અથવા આભૂષણોમાં તૈયાર થયેલાં હતાં.  જીપ જેવી ઓફ-રોડ ગઈ તેવી એ રાઇડ વધુ ને વધુ અઘરી અને રોમાંચક બનતી ગઈ હતી. એ અનુભવ ખૂબ મજાનો રહ્યો હતો અને આખા રસ્તાનો નજારો Camera-worthy હતો. ત્યાંથી અમે અઢી વાગ્યાની આસપાસ નીકળ્યા હતાં અને ગ્રાન્ડ-કેન્યન તરફ પ્રયાણ કર્યું હતું. એ રસ્તે મોટાં ભાગે હું ઊંઘી રહી હતી. સૂર્યાસ્તની લગભગ અડધી કલાક પહેલાં અમે કેન્યનની સાઉથ-રિમમાં દાખલ થયા હતાં અને સૌથી પહેલું સ્ટોપ એક વ્યૂ-પોઈન્ટ પર હતું. કેન્યનનો એ પહેલો નજારો અમે માણ્યો હતો અને બધાં આવતાં બે દિવસો માટે ખૂબ એક્સાઈટેડ હતાં. ત્યાં અમે બે રાત રોકાવાનાં હતાં. અમને ત્યાં પોતાની રીતે ફરવા માટે દરેકને બસ-રૂટનો નકશો અને બીજી સામાન્ય માહિતી આપતું એક ચોપાનિયું (ફ્લાયર) આપવામાં આવ્યું હતું.

અમે સામાન લઈને રૂમમાં દાખલ થયાં અને થોડાં ફ્રેશ થયાં ત્યાં સુધીમાં સૂર્યાસ્ત થઇ ચૂક્યો હતો. લોજીસ્ટીકલી એ દિવસો અમારાં માટે ખૂબ અગત્યનાં હતાં. અમારી ટ્રિપ અડધે પહોંચી ચૂકી હતી એટલે ઘણાં બધાંને કપડાં ધોવાનાં હતાં અને બને તેટલો આરામ કરવાનો હતો કારણ કે, કેન્યન પછી અમારો મૂકામ હતો વેગસ. વળી, ત્યાં અંદર કરવાની પ્રવૃત્તિઓ પણ ખૂબ હતી એટલે થોડું પ્લાનિંગ સાથે ચાલવાનું હતું. સૌથી પહેલાં તો બધાંને ભૂખ લાગી હતી જબરદસ્ત એટલે બધાં ડાઈનિંગ હોલ તરફ જ ભાગ્યાં હતાં. ત્યાંનાં ફૂડ-પોર્શન્સ અત્યાર સુધીમાં સૌથી મોટાંમાં મોટાં હતાં. મેઈન મીલ સાથે સાલડ ‘સાઈડ’ તરીકે લઈએ તો પણ મેઈન જેટલી ક્વોન્ટીટી આવે. એ પોર્શન્સનાં પેલાં ‘પીપલ ઓફ વોલમાર્ટ’ની જેમ અચરજથી ફોટા પાડવામાં આવ્યા હતાં. ત્યાં બધાં સૌથી વધુ એન્ટી-સોશિયલ પણ હતાં. અમને રૂમમાં વાઈ-ફાઈ કનેક્શન નહોતું મળતું. ફક્ત હોટેલ-લોબી અને ફૂડ-કોર્ટમાં જ મળતું હતું. એટલે, જમીને બધાં તેમાં લાગ્યા હતાં. આખાં દિવસનો ઇન્ટરનેટ ચેક કરવાનો બધાનો એ છેલ્લો મોકો હતો અને બીજા દિવસે રાત્રે ફરી એવો સમય મળવાનો હતો.

એ દિવસે મને થોડું નબળાઈ જેવું લાગતું હતું અને મારું શરીર જાણે મારી પાસેથી વિટામિન-સી માંગી રહ્યું હતું. એટલે જમવાની સાથે મેં તાજાં ઓરેન્જ-મેન્ગો જ્યૂસની એક બોટલ ખતમ કરી. I was literally craving for some Orange juice and Salad along with my food that day. જમીને પણ મારી બેચેની દૂર ન થઈ અને મેં રૂમ પર જઈને આરામ કરવાનું નક્કી કર્યું. થોડી વાર ટી.વી. ચાલુ કર્યું પણ પંદર મિનિટથી વધુ એ ચાલ્યું નહીં. હું ઊંઘી ગઈ. રાત્રે આઠ વાગ્યામાં હું ઊંઘી ગઈ હતી. કેલી અમારાં બીજા મિત્રો સાથે તેમનાં રૂમમાં હેન્ગ-આઉટ કરી રહી હતી અને તેની ચાવી અમારાં રૂમમાં ભૂલી ગઈ હતી. તેને રૂમમાંથી કંઇક જોઈતું હતું અને ચાવી પણ. એ લેવા માટે એ આવી. પહેલી વખત બારણું ખખડાવ્યું ત્યારે તો મેં સાંભળ્યું જ નહોતું. બીજી વખત ખખડાવ્યું ત્યારે હું માંડ-માંડ ઊભી થઇ શકી હતી અને ધ્રૂજી રહી હતી. તેણે મને પૂછ્યું કે, હું બરાબર તો છું ને. મેં તેની સાથે પાંચેક મિનિટ કંઇક વાત કરી હતી પણ મને કંઈ જ ખબર નથી હું શું બોલી હતી. પછી એ ચાલી ગઈ અને હું ફરી ઊંઘી ગઈ. એ ક્યારે પાછી આવી એ પણ મને ખબર નથી.

અડધી રાત્રે આપોઆપ મારી ઊંઘ ઊડી ત્યારે હું પરસેવાથી રેબઝેબ હતી અને દસેક મિનિટમાં ફરી ઊંઘી ગઈ હતી. એ રાત્રે મેં બાર કલાકની ઊંઘ કરી હતી. અને એ મારું એ ટ્રિપનું બીજું બેસ્ટ ડિસીઝન હતું. I literally slept through a fever that night. I don’t even know how bad I’d have gotten had I not slept the way I did that night. આ ભાગને ટ્રાવેલિંગનો હું સૌથી અગત્યનો ભાગ માનું છું – Listen to your body! શરીર જવાબ દેવા લાગે અને જરા પણ બેચેની જેવું લાગે કે, કંઈ પણ અસામાન્ય લાગે ત્યારે સમજી જાઓ કે, શરીર કંઇક માંગે છે. ટ્રાવેલિંગનાં કેસમાં મોટાં ભાગે – ઊંઘ. મારાં કેસમાં વિટામિન-સી અને ઊંઘ. તમારાં કેસમાં એ કંઈ પણ હોઈ શકે. તેને ઓળખો અને તેને એ પૂરું પાડો.

પછીનાં દિવસે સવારે હું ઊઠી ત્યારે એકદમ ફ્રેશ હતી અને બરાબર ફીલ કરી રહી હતી. સવારે નવ વાગ્યે અમારી હેલીકોપ્ટર-રાઈડની ઓપ્શનલ એક્ટીવીટી માટે જેમણે સાઈન-અપ કર્યું હોય તેમને નીકળવાનું હતું. એ પ્રવૃત્તિની હું આખી ટ્રિપમાં કાગડોળે રાહ જોઈ રહી હતી. ત્યાં અમારું સીટ-એલોકેશન એ લોકો કરવાનાં હતાં હેલીકોપ્ટરમાં બંને બાજુ વજનને બરાબર બેલેન્સ કરવા માટે. ચાર સીટ પાછળ અને એક સીટ આગળ પાઈલટ પાસે એમ ગોઠવણી હતી. મારું કદ અને વજન અમારાં પાંચનાં ગ્રૂપમાં સૌથી નાનું હોવાને લીધે મને આગળ બેસવા મળ્યું હતું. એટલે બાજુમાં અને સામે એમ બંને તરફનો વ્યૂ મળતો હતો.