ગયા બાર દિવસની રજાઓમાં મેં આ એક કામ સૌથી વધુ કર્યું છે. પુસ્તકો પકડીને બેસી રહેવાનું આખો દિવસ. પૈસાનાં આભારે થોડાં મહિનાથી એકલતાનું રૂપાંતર એકાંતમાં થતાં વાર નથી લાગી. મારી આ ઉંમરને મારાં બાળપણનું એક્સ્ટેન્શન બનાવવાનાં પ્રયત્નો સફળ થઇ રહ્યા હોય તેવું લાગે છે. બાળપણનું એક્સ્ટેન્શન એ શું વળી? Let me explain. આપણે બધાં જ્યારે નાના હતાં ત્યારે આપણામાંથી મોટાં ભાગનાંને મોટાં થવું હતું. આ મોટાં થવાનું સૌથી અગત્યનું કારણ એ કે, આપણને એમ હતું કે નાના છીએ તો મોટાંનું સાંભળવું પડે છે. પણ, મોટાં થયા પછી આપણે કોઈનું સાંભળવું નહીં પડે અને મન ફાવે તેમ કરી શકીએ. Damn that was a trap! મોટાંઓએ ક્યારેય એ તો કળાવા જ ન દીધું કે, મોટાં થયા પછી એ બચ્ચા પર ભલે હુકમ ચલાવતાં હોય પણ પોતે ‘સોસાયટી’ નામનાં બિગડેડીનું સાંભળે છે અને વળી ઈનવિઝીબલ સ્કાયડેડી (ઉર્ફે ભગવાન) લટકામાં! એની વે એમનું જે થયું તે. હવે રહ્યાં બાકીનાં મોટાં લોકો જે બિગડેડી કે સ્કાયડેડી બેમાંથી કોઈનું નથી સાંભળતાં. આમાંથી મોટાં ભાગનાંએ પરિસ્થિતિનું સાંભળવું પડે છે. મારો પણ એવો એક સમય હતો દરેકની જેમ. એકલા પડ્યા પછી સર્વાઈવલનાં પ્રશ્નએ અને જવાબદારીનાં ભારે ઘણું બધું ભૂલાવી દીધું હતું અને જે નહોતી ભૂલી તે ન કરી શકવાનાં રંજ સિવાય કંઈ થઇ શકે એમ નહોતું.
આવું લગભગ ૩ વર્ષ ચાલ્યું. પબ્લિક ટ્રાન્સપોર્ટની પરવશતા અને પૈસાની હંમેશની કટોકટી ભેગી થઈને નહોતી ક્યાંય જવા દેતી કે ન તો યુનીવર્સીટી કે કામ સિવાય કશું કરવા દેતી. પણ સમય અને સંજોગો ક્યારેય કોઈનાં સ્થાયી નથી રહેતાં. મારાં પણ બદલાયાં. ગાડી આવી ૬ મહિના પહેલાં. મેં ફરવાનું શરુ કર્યું. ભણવાનું પત્યું અને ફુલ-ટાઈમ કામ અર્થાત્ પૈસા આવ્યાં એટલે તેને વાપરી શકવાનાં સ્કોપ વધ્યાં. બાળપણે જે કંઈ નાનું, મોટું, ડાહ્યું, ગાંડું કરવાનાં અભરખા રાખ્યા હતા એ બધું કરવાનું શરુ કર્યું. શરૂઆત થઇ ચિક્કાર ચિક્કાર સોશીયાલાઈઝીંગથી. That’s what all the young people are doing here! તમે યુવાન હો તો તમને બધાં એ જ કહેશે. ગો પાર્ટી! હેવ ફન. આ સિલસિલો થોડાં મહિના ચાલ્યો પછી કંટાળો આવ્યો. બહુ કંટાળો. લાગ્યું કે, ‘ફન’ની વ્યાખ્યા તો દરેક બાબતની જેમ અહીં પણ એક વાડામાં બંધાઈ ગઈ છે. એક તો માંડ ૨ દિવસ અઠવાડિયાનાં મળતાં હોય તેમાંય જો ૧ દિવસ મોડાં ઉઠવાનું રાખું અને જો બીજો દિવસ વાદળછાયો નીકળ્યો તો પત્યું. ક્યાંયે બહાર નીકળી ન શકાય. વળી, મારાં વિચિત્ર મગજને એવા વહેમ છે કે, ૯ વાગ્યા સુધીમાં જો દિવસ શરુ ન થાયો તો પછી આખો દિવસ વેડફાયો. પછી મને કંટાળો જ આવે રાખે આખો દિવસ. આ ન પોસાય. એટલે ધીમે ધીમે સોશીયાલાઈઝીંગ બંધ કર્યું કારણ કે, એ પોઇન્ટલેસ લાગવા માંડ્યું. ૨૦માં વર્ષે જે કરવાની મઝા માણી એ કરીને હવે ધરવ થયો. ૨૧મા વર્ષે હું બદલાઈ. સમય કેટલો ઓછો છે તેનું ભાન રોજ રોજ થતું. કોને ખબર આ શરીર ક્યારે જવાબ દેવા માંડે. આંખ, હાથ, પગ આ બધું નકામું થાય તો? મારે કેટલું બધું કરવું છે! આ બધું કરવાનો સમય નહીં રહે તો? એકાંતે વિચારતી કરી અને મારી જાતથી મારે પોતાને શું જોઈએ છે તેનાં સાક્ષાત્કારથી વધુ ને વધુ નજીક.
મારી સાથે સમાન રસ કે પ્રવૃત્તિ શેર કરતાં મારાં મિત્રો નથી અહીં. હોય તો તેમનું પોતાનું ગ્રૂપ છે જેમાં તેઓ સક્રિય રહે છે. આનો એક મતલબ એ પણ થાય કે, હું જે મિત્રો સાથે સોશિયલાઇઝ કરતી હતી એ લોકો સાથે નકામી વાતો કરવી પડતી. અમુક અમુક વખત અમુક બકવાસ સાંભળીને મને એક-બે અડબોથ નાંખવાનું મન પણ થતું. Screw that. પણ, બેસ્ટ પાર્ટ એ છે કે, આ બધું અવોઈડેબલ છે. એ મેં કર્યું. પોતાને દિલથી ઈચ્છા થાય તે સિવાય ક્યાંયે જવાનું નહીં. પછી શરૂઆત થઇ મોજની. ખરી મોજની. હોઉં હું એકલી જ એટલે મારે જે કરવું હોય તે અન્યને ગમશે કે નહીં તેની તો જાણે ચિંતા જ નથી. એક દિવસ મન થયું તો સવારથી રાત ફ્રિમેન્ટલનાં લાઈટહાઉઝ પર ગઈ. ત્યાં કારમાં બેસી પગ લંબાવીને વાંચવાનું શરુ કર્યું. એક તરફ ઘૂઘવાતો સમંદર અને મોજાંનાં અવાજ અને બીજી બાજુ સૂસવાટા મારતાં પવનથી બચતી કારમાં બુક સાથે બેઠેલી હું. મોડી બપોરે થોડી ઊંઘ આવવાની શરુ થઇ. નો પ્રોબ્લેમ્સ! પાછલી સીટ પર પગ લાંબા કરીને શાંતિથી સુઈ શકું એટલી ઓછી હાઈટનું મને વરદાન છે. પબ્લિક પ્લેસ હતી. માણસો પણ ઘણાં હતાં. But, who cares? I certainly don’t. થોડી ઊંઘ કરી ઊઠીને ફરી બૂક. મન પડે ત્યાં સુધી બેસવાનું. કોઈ હેરાન ન કરે. અહીં ગમે ત્યારે ફોન કરીને હેરાન કરે તેવુંયે મારું કોઈ નથી. એવી જ રીતે ઘરથી લગભગ ૧૦ મિનિટનાં અંતરે થોડી ઝાડીઓ આવેલી છે. જંગલ જેવું. એ એક નેચરલ રિઝર્વ છે. સવાર બપોર સાંજ ગમે ત્યારે જાઓ માંડ ૩-૪ માણસો જોવા મળે આખા દિવસમાં. ત્યાં અંદર એક લેક છે. તેની પર નાની લાકડાની એક જેટી. આજુ બાજુ ફક્ત લીલોતરી, સામે પાણીનું તળાવ અને અવાજ ફક્ત પક્ષીઓ અને જંતુઓનાં. ક્યારેક એકાદું હેલીકોપ્ટર પસાર થતું હોય તો તે સંભળાય બસ. ત્યાં આખાં આખાં દિવસો કાઢ્યાં છે. પુસ્તકો વાંચું, ચાલતાં ચાલતાં ઠેકડા મારું, નાચું, ગીતો ગાઉં.
ફ્રીડમનો ખરો અહેહાસ થાય છે આજ કાલ. મન ફાવે ત્યારે હ્યુમાનિટીથી દૂર – in middle of nowhere. જ્યારે હ્યુમાનિટીમાં હોઉં ત્યારે ઈચ્છા પડે એ જ કરવાની સ્વતંત્રતા અભૂતપૂર્વ છે. નાની હતી ત્યારે મારે મન ફાવે ત્યારે મન ફાવે તે અને મન ફાવે ત્યાં વાંચવું હતું, નૃત્ય સારી રીતે શીખવું હતું, ગમે તે દોરવું અને પેઈન્ટ કરવું હતું અને આ બધું કોઈની ટક-ટક વિના. કોઈનાં જજમેન્ટ વિના. આ બધું પૈસા નહોતાં ત્યારે શક્ય નહોતું. પુસ્તકો ખરીદવા પૈસા જોઈએ, સુંદર જગ્યાઓએ ઈચ્છા પડે તેમ જવા માટે ટ્રાન્સપોર્ટની સ્વતંત્રતા જોઈએ, પેઈન્ટ કરવા અને દોરવા માટે સામાન ખરીદવો પડે. પૈસા આવ્યાં પછી શરૂઆતમાં અમુક મેં એવું થોડું કર્યું જે મેં અત્યાર સુધી યુનીવર્સીટીમાં સ્ટુડન્ટ લાઈફમાં મિસ કર્યું. પાર્ટીઝ એન્ડ સોશીયાલાઈઝીંગ. તેનો એક નિશ્ચિત સમય હતો. એ સમય પૂરો થઇ ગયો. I am over it. પણ, હવે સેટલ બેટલ થવાનાં મને કોઈ અભરખાં નથી. મારે બસ કામ કરવું છે. ક્રિએટિવ કામ. એ ક્રિયેશન ભલે ગમે તેનું હોય. રંગોનું, મૂવમેન્ટ્સનું કે શબ્દોનું. બાળક તરીકે મારે હંમેશા આ બનવું હતું. પણ, થોડો સમય જીવન થોડું વેર વિખેર થઇ ગયું. અંતે મારાં બાળપણનું કંઈ પણ કરવાનું, કંઈ પણ પહેરવાનું, ક્યાંય પણ જવાનું, ગમે ત્યારે જવાનું, ગમે તેની સાથે જવાનું, ગમતાં લોકોને જ મળવાનું અને ગમતું કામ જ કરવાનું, આ સ્વપ્ન સાકાર કરી શકવાની સમર્થતા આવી. જે એકલતા અહીં ત્રણ વર્ષ ખટકી તેની તબદિલી એકાંતમાં થઇ ગઈ. એકાંત ગમે છે મને. ભલે ક્યારેક એકલતા સાલે તો પણ આ સ્વતંત્રતા હું કોઈ પણ કિંમતે જતી ન કરું. અજાણ્યાં લોકો વચ્ચે રહેવાનો આ સૌથી મોટો ફાયદો છે. Nobody is watching you. Nobody cares. You have the ability to have a social secret life if you want. You can surprise yourself. Do things you never thought you would. You can change every day. Every hour. You can be a different person to every next person you meet.
Dance, draw scenaries, draw naked people, shout, scream, be quite, talk, don’t talk, show the middle finger, show sympathy, laugh, cry, decide never to cry, get angry, sing your songs, get drunk, get laid, stop talking to people, love, hate, be loved, be hated, watch strippers, read philosophy, read Ghalib, read Dostoevsky, watch porn, listen to Nusrat Fateh Ali, listen to cheezy bollywood, call friends, sleep at 10pm, sleep at 6am, jump in water, break a bone, switch off phone, go places, stay home, watch, read, listen, eat, drink, think, analyze … Endless possibilities. Find yourself!
રખડતા ભટકતા 
haha nice! sounds good :)
ત્યાં કમેન્ટ્સ એટલા માટે બંધ છે કે, મારે ત્યારે ફક્ત કહેવું હતું એ વિષે કંઈ સાંભળવું નથી. કોઈ દયા દેખાડત કે કોઈ વાહ-વાહ કરત અને કાં તો કોઈ પોતાનાં અભિપ્રાય આપવા લાગત અને આમાંથી દરેક મને હદ બહાર ઇરીટેટ કરત :P
જસ્ટ સુપર્બ ! ઘણું ગમ્યું. ઘણાં લોકો પોતે કઇ રીતે જીવવા ઇચ્છતા હતા તે તેમને ઘણાં લાંબા સમયે સમજાતુ હોય છે. તમે એ બાબતે નસીબદાર કહેવાઓ.
મને પણ કયારેક કોઇ અજાણી જગ્યાએ એકલા રહેવાની મજા લેવી હતી પણ મમ્મીના વધુ પડતા લાગણીશીલ સ્વભાવના કારણે તેનો લાભ કયારેય મળી ન શક્યો. એક સમયે બેંગ્લોર ભણવા માટે રીતસરની જીદ કરી હતી પણ પપ્પાના ઓર્ડર સામે હાર માની લેવી પડી.
પણ એકલા રહેવું અને પોતાની જાતને માણવી એ પહેલેથી મારો શોખ. આજે બિઝનેસના કારણે મને ઘણાં શહેરો/જગ્યાએ જવાનું થતું રહેતું હોય છે તેનો મેં મારા તે શોખને પોષવામાં ઘણો દુરૂપયોગ કર્યો છે. એક દિવસની ટ્રિપને બે-ત્રણ દિવસમાં ફેરવી નાખું અને એક દિવસમાં કામ પતાવીને આખા શહેર કે જગ્યાને પગે રખડીને કે પબ્લીક ટ્રાન્સપોર્ટ દ્વારા નિરાંતે નિહાળું. ગમે ત્યાં ગમે તે એંગલથી ફોટા પાડવા એ મારી સૌથી ખરાબ આદત છે. સાવ અજાણી જગ્યાએ બેફિકર થઇને ફરવામાં અને મન ફાવે એ રીતે રખડવામાં મને સખત આનંદ આવે છે.
અરે હા, પાછળની પોસ્ટ વાંચીને ઘણાં વિચારે ચડી જવાયું.. Btw..ત્યાં કોમેન્ટ-બોક્ષ કેમ બંધ છે?
Yea lol. So, my point was that you can’t have both. You have to pick one. Being by yourself you sacrifice a lot of comfort. Both have pros and cons. We just gotta pick one. And to pick one, we gotta know ourselves and what is that we really want. :P
yeah.. Got ur point. I mean to say that આપણી સ્વતંત્રતા, આપણી ચોઈસ ખુદ નક્કી કરી શકીએ એટલા સ્વતંત્ર હોવુ જરૂરી છે. નહીં તો અહીં બધુ લોકો જ નક્કી કરી આપે છે… :)
રાઈટ.. સમાજ આપણને બેલેન્સ્ડ રાખે છે. :)
Cheers! :)
સમાજ સુરક્ષિત પણ રાખે છે ને! વેલ, અમુક અપવાદોને બાદ કરતાં. મોટાં ભાગે. તહેવારો, મહેફિલો, ભલા લોકો અને પ્રેમ – આ બધું સમાજમાં જ થાય.
:)
Prima, without saying much, I’d just say that I agree with Rajnibhai after reading a few of your posts.
By the way I got the link to your blog from one of Kartikbhai’s post a few days back. And it is your pretty good writing that has made me subscribe your blog to my Google Reader.
Keep up the good work !
Point? મતલબ ન સમજણ પડી.
કાઇ નહી. એ તો તમરો લેખ વાંચવામાં એટલી મજા પડી કે લેખ વાંચ્યા પછી પણ મારી ગાડી અટકી નહી. અને થોડુ વધારે લખાય ગયુ.
ટુંકમાં કહુ તો સ્વતંત્રતાની અંદર છુપાયેલી છે જવાબદારી. અને એટલે જ સ્વતંત્રતા એ સ્વછંદતાથી થોડી અલગ છે.
:)
Well, I try and would definitely like to know more about myself. You can try surfing through older posts in order to know more about Australia. Not that it’s even remotely sufficient. I will populate it further as I get to know more about Australia myself.
Right. Your point?
ભાગી કોણ છૂટ્યું? નોટ મી! હું તો ખાલી આંટા મારું છું.
એક સાચા અર્થમાં સારી ગુજરાતી લેખિકા દેખાઈ રહી છે.
ઓલ ધ બેસ્ટ ટુ યુ & અસ ટુ ! :)
kyarek potano vichar koi biju actual life ma jivi rahyu chhe e janine koi kautuk thay achambhit thavay evi lagni thai …saras aalekhan ..jane kalam thi man lakhyu chhe …
Its really fascinating that you are into nature rather than people.Wish you all the best with your attitude towards life, thats what makes you different from others. And you know whats better is that you arent doing all to show the world you are diffrent but you are being what you are.
Very nice blog ,would like to know more about you and australia.
greeting, dimitra
મને આ ગમ્યુ, આમ જોવા જાવ તો એ બધું મને ગમે જે જાતે લખ્યુ હોય. વાંચીને જ ખબર પડી જાય કે બોસ છેક અંદરથી લખાય છે.
સ્વતંત્રતા એ પ્રક્રુતીનો મુળ સ્વભાવ છે,શ્રેય અને પ્રેય વચ્ચે,અથવા બીજા શબ્દોમાં કહું તો શ્રેષ્ઠતા અને સ્વતંત્રતા વચ્ચે હંમેશા યુધ્ધ ચાલુ જ રહેશે. સ્વતંત્રતા હંમેશા અંદરથી મોટીવેશન અને શક્તી ની માંગ કરે છે. સ્વતંત્રતા સામે હાજાર વિકલ્પોમાંથી કોઇ એક પસંદ કરવા નીર્ણય શક્તી. અને પોતાની જાતને એકલક્ષી બનાવવા જાત પર અંકુશ રાખવો પડશે. ટુંકમાં કહુ તો જેનાથી સ્વતંત્ર થયા તે બધું જ ધસમસતું આવશે આ સ્વતંત્રતાને શોભાવવા. તંત્રનો અર્થ એ જ તો છે. યંત્ર, તંત્ર,રાસ્ટ.
સ્વ-તંત્ર મતલબ પોતાની સીસ્ટમ. પોતાના નીયમો, પ્રાથમીકતાઓ, અની બધાની ગુલામી.
તંત્ર નીકડી જાય તો સ્વમાંથી જે રાગ નીકડે તેને સ્વ-છંદ રાગ કહે છે.
ભુલ-ચુક માફ
ઈચ્છા પડે એ જ કરવાની સ્વતંત્રતા ખરેખર અદભુત છે. પણ અહીં તો સમાજે એટલા બધા વાડા બાંધી દિધા છે કે સ્વતંત્ર ઈચ્છાશક્તિ જ વિકસવા દેતા નથી.
Oh yes. For sure man! :)
અડબોથ , ઓછી હાઈટનું વરદાન , ઠેકડા મારું , સેટલ બેટલ , . . . મધ્ય આંગળી ;) & many rated english words ;) આ બધા શબ્દો , જીવંત હોવાની સાબિતી આપી રહ્યા છે :D
પણ કદાચ તમે જ આ બધાથી પાછા કંટાળી જશો અને વળી પાછા ભીડ તરફ ગતિ કરશો જેમ કે Sinusoidal Wave . . . . વળી પાછા એકાંતમાં . . . ઊંચક નીચકની એ જ તો મજા છે :)
ભાગી છૂટવાની એક અલગ જ મજા હોય છે ; હું પણ એક દિવસ લઈશ :D
.. and vice-versa ;)
કેટલીક વખત કોઇને એમ કરવું પણ પડે, પણ તે દબાયેલી સ્પ્રિંગ અકાળે છટકે એના કરતાં પોતાની રીતે થોડા વર્ષ જીવી લેવામાં (કે જીવવા દેવામાં) જ ભલાઇ છે.
કેટલાય ઉદા. દેખાશે.
શું ખબર કાર્તિક. કોઈક એવું પણ હશે ને કે તેમણે ખરેખર બીજા ઈચ્છે તેમ જીવવું ગમતું હશે. દરેક યથામતિ અને યથાશક્તિ જીવી લે. આપણે કોઈને કંઈ કરવા – ન કરવા બાબતે જજ કેવી રીતે કરી શકીએ?
P.S. Freedom doesn’t always mean happiness either. So, if you are looking for constant happiness in freedom, you are looking at wrong place :)
ટૂંકો જવાબ – ઘરથી દૂર જાઓ અને ઓછાં માણસોવાળી જગ્યા શોધો એટલે દુનિયાનાં કોઈ પણ ખૂણે મળશે. ;) સેફટીનો પરપોટો અને સ્વતંત્રતા ક્યાંય જોડે નથી ચાલતાં.
આઝાદીના 60 વર્ષે ભારતમાં આવી સ્વતંત્રતા ક્યારે મળશે :(
વાહ! જાત સાથે ઓળખાણ તમને બહુ જલ્દી થઇ ગઇ :) સરસ પોસ્ટ. કદાચ દરેકે વાંચવા જેવી અને સમજવા જેવી. અહીં ભારતમાં તમે બીજા જેમ ઇચ્છે તેમ જિંદગી જીવવામાં-વેંઢારવામાં કિંમતી સમય ગુજારી કાઢો છો. મારા મતે દરેક વ્યક્તિએ ઘરથી પાંચ-છ વર્ષ દૂર રહીને જાત સાથે બરોબર ઓળખાણ કરી લેવી જોઇએ.
PS: અત્યારે PGમાં બરાબર મારી ઓળખાણ થતી જાય છે :)