એ આખો દિવસ અને રાત મારાં છ બેડનાં ડોર્મમાં મારાં સિવાય કોઈ જ નહોતું જે ઘણી અચરજની વાત હતી. એ રાત્રે અમે કોઈ દખલ વિના મહારાણીની જેમ ઊંઘ્યા અને બીજા દિવસે સવારે સીક્રેટલી એવું વિશ કર્યું કે, કાશ આજે રાત્રે પણ ડોર્મમાં કોઈ ન હોય. પછીનાં દિવસે સવારે મારે છ વાગ્યા આસપાસ ઊઠી જવાનું હતું અને સાન ડીએગો પહોંચીને આખો દિવસ ખૂબ વ્યસ્ત રહેવાનો હતો. એમ દિવાસ્વપ્ન જોતી હું કિચનમાં મારો નાસ્તો કરી રહી હતી ત્યાં પોણાં દસ આસપાસ અહલમદેવીએ દર્શન આપ્યાં. એ ક્યા ડોર્મમાં હતી એ મને ખબર નહોતી એટલે એ દેખાઈ ન હોત તો મારી પાસે બીચ-શટલમાં બેસી જવા સિવાય કોઈ વિકલ્પ ન રહેત. એ વાદળછાઈ સવારે હોસ્ટેલની અંદર સન-ગ્લાસિસ પહેરીને આવી એટલે તરત મને સમજાઈ ગયું કે, ગઈ કાલ રાતની આજે સવાર થઇ હોવી જોઈએ. ખરેખર એમ જ થયું હતું. એ લોકો લગભગ છ વાગ્યા સુધી જાગતાં હતાં અને અહલમ અતિશય હંગ-ઓવર હતી.

શટલ માટે તેણે સાઈન-અપ નહોતું કર્યું પણ નસીબજોગે કોઈ એક વ્યક્તિ નહોતી આવી એટલે એ પણ આવી શકી. નહીતર હું પણ ન જઈ શકી હોત. બસનું પહેલું ડેસ્ટીનેશન હતું સાન્ટા મોનિકા અને પછી વેનિસ. અમે સાન્ટા મોનિકા ઉતરી ગયાં અને ત્યાંથી મોડેથી વેનિસ જવાનું નક્કી કર્યું. ત્યાં પહોંચીને અમે બાકીનાં ગ્રૂપથી છૂટા પડી ગયાં કારણ કે, અમે બંને હંગ-ઓવર હતાં. બોમ્બે સેફાયર જિન એ મારો આગલી રાતનો ખોટામાં ખોટો નિર્ણય હતો અને તેની તો આખે આખી રાત ખોટો નિર્ણય લાગતી હતી એટલે પહેલાં તો અમે હેન્ગ-ઓવર ઊતરવા માટે બીચનાં એન્ટ્રન્સ પાસે ફૂડ ટ્રકમાંથી કંઇક પીવાનું લેવાનું વિચાર્યું. ખાલી પાણીથી કંઈ થાય તેમ નહોતું. તેની પાવરેડ અને મારી સ્પ્રાઈટ સાથે પહેલાં તો અમે બહાર ઘાસમાં બેઠાં. થોડું સારું લાગવા લાગ્યું ત્યારે બીચ પર ગયાં. ત્યાંનો તડકો પરફેકટ હતો એટલે નેચરલી અમારી પાસે અમારાં બીચ ટાવલ પાથરીને આંખ બંધ કરીને લાંબા પડયા સિવાય કોઈ વિકલ્પ નહોતો. ત્યાં અમે લગભગ એકાદ કલાક રહ્યાં અને પછી આગળ વધવાનું નક્કી કર્યું. અહલમને લાઈટરની તાતી જરૂરિયાત હતી એટલે અમે રસ્તામાં કોઈ સિગરેટ ફૂંકતું હોય તો ધ્યાન આપવાનું શરુ કર્યું અને અહા! All the odds were in our favour. અમને એક સુપર્બલી હેન્ડસમ છોકરાઓનાં ગ્રૂપ પાસેથી લાઈટર મળ્યું :D આગળ વધીને અહલમે પણ સહમતિ દર્શાવી અને કહ્યું “Not a bad choice for a lighter’

આગળ બસ સ્ટોપ સુધી પહોંચતા અમને બે ટૂરિસ્ટ છોકરીઓ અને ફલર્ટ ટૂર ગાઇડ્સનો  ક્લાસિક સીન પણ ભજવવા/માણવા મળ્યો. અહલમનાં મતે એ લોકો ફ્રેન્ડલી હતાં અને મારાં મતે સ્લીઝબેગ્સ. સાન્ટા મોનિકાથી વેનિસ પબ્લિક ટ્રાન્સપોર્ટમાં અમને પોણી કલાક લાગી. વેનિસ સિટી હવે ફરીથી જાઉ ત્યારે હું ચોક્કસ એક્સ્પ્લોર કરવા માંગું છું. એ જગ્યા બસમાંથી મને ઘણી લાઈવ લાગી પણ ત્યારે દુર્ભાગ્યે મારી પાસે બહુ સમય નહોતો. વેનિસ બીચ પણ મને બહુ રસપ્રદ લાગ્યો. ઓસ્ટ્રેલિયામાં મેં માણેલા તમામ બીચ કરતાં સાવ અલગ. ત્યાં બીચ પર માર્કેટ્સની આખી લાંબી લાઈન હતી! That is just unheard of over here. ઘણાં બધાં નાના આર્ટીસ્ટ પણ અને મારું અને અહલમનું સૌથી મોટું અચરજ – મેડિકલ મરુઆના પ્રિસ્ક્રીપ્શન/રેકમેન્ડેશન માટેનાં સ્ટોર્સ! અમારાં માટે કલ્ચરલ શોકની આ હદ હતી અને હા દર દસ પંદર મિનિટે વીડની સુપર ડુપર વાસ તો ખરી જ. ત્યાં પ્રિન્ટેડ ટી-શર્ટસનાં ઢગલાબંધ સ્ટોર હતાં અને અમને બંનેને એ પેર લેવાનું પણ મન થયેલું. એક કરતાં વધુ એક સરખાં ટી-શર્ટ્સની પેર પણ બહુ ફન્કી હતી. અમારી ફેવરિટ પેર હતી “She thinks I’m crazy!” – “I know right! She’s crazy” અમને એ લેવાનું પણ બહુ મન થઇ ગયું હતું. ઓબ્વીયસલી ‘શિ થીન્ક્સ …” મારું હોવાનું હતું. પણ, એ દિવસ એલ.એ.માં મારો અને અમારો સાથે ફરવાનો અંતિમ દિવસ હતો એટલે એ ટી-શર્ટ્સ લેવાનો કોઈ મતલબ નહોતો.

ત્યાં પણ લગભગ એકાદ કલાક ફરીને અમે પાછા ફરવા લાગ્યા. માર્કેટની શરૂઆત થાય છે એ જ તરફ અમે ફરી બહાર નીકળવા લાગ્યાં અને ત્યાં કોઈ દુકાનમાં રેગે વાગતું હતું તેની બીટ પર હું અમસ્તી ચાલતાં-ચાલતાં નખરા કરવા લાગી. Then came the best part. Some jolly old man there smiled his big smile, replicated my move and told me I was doing it right :D Day = made! ત્યાંથી અઢી વાગ્યા આસપાસ જમીને અમે પરવાર્યા અને પછી ફરી હોસ્ટેલ તરફ રવાના થયાં. પાછાં ફરતાં અમને પિસ્તાલીસ મિનિટની એક અને એક કલાકની બીજી એમ કુલ બે બસ લાગી અને એ તમામ સમયમાં હું અહલમની રાહબર હતી. પહેલી બસે એટલી વાર લગાડી કે, થોડો સમય તો મને શંકા થઇ કે, ક્યાંક ખોટાં રસ્તે તો નથી આવી ગયાં અથવા તો સ્ટોપ છૂટી નથી ગયું ને! બીજી બસ વિશે જો કે હું વધુ કોન્ફીડન્ટ  હતી કારણ કે, આ એ જ બસ હતી જે મેં આગલાં દિવસે ‘ફાર્મર્સ માર્કેટ’થી પાછાં ફરતાં લીધી હતી. પણ, ના બસ પણ ખોટી નહોતી અને જે સ્ટોપ પર ઊતરવાનું હતું ત્યાં ઉતરીને પાંચ જ મિનિટમાં અમારી કનેક્ટેડ બસ પણ તરત પકડાઈ ગઈ. અંતે બે કલાકે અમે હોસ્ટેલ પહોંચ્યા અને એક કલાકમાં ફરી ડીનર માટે નીચે મળવાનું નક્કી કર્યું.

રૂમમાં પ્રવેશતાં જ મેં નવાં લોકો અને તેમનો સામાન જોયો. પાંચ બ્રઝિલિયન છોકરીઓ ડોર્મમાં આવી હતી. એ ફક્ત એક રાત માટે જ એલ.એ. રહેવાની હતી અને બીજા દિવસે નીકળવાની હતી. પણ, એ રાત્રે એ ક્લાબિંગ માટે તૈયાર થઇ રહી હતી અને મને ઓલરેડી મોડી રાત્રે લોકોનાં પગલાં અને દરવાજાનાં અવાજનાં ભણકારા વાગી રહ્યાં હતાં. હું અડધી કલાકમાં તૈયાર થઈને નીચે ગઈ ત્યારે ડાન ફ્રન્ટ-યાર્ડમાં બેઠો હતો. સૌથી પહેલાં તો આગલી રાતની તેની અપડેટ મેં પૂછી. એ લોકો છ વાગ્યે ઊંઘ્યા હતાં અને એ સવારે અગિયાર વાગ્યે પણ માંડ ઊઠી શક્યો હતો. અહલમ સાડા નવમાં કઈ રીતે ઊઠી તેનું તેને અચરજ હતું. ત્યાં એક જર્મન ગ્રૂપ નવું આવ્યું હતું તેમની સાથે પણ થોડી વાત-ચીત થઇ અને અમે અહલમની રાહ જોવા લાગ્યાં. ત્યાં એન્ગસ નામનાં એક છોકરા સાથે પણ મારી વાત થઇ હતી અને એ પણ મારાં જ રૂટ પર મારી સાથે કન્ટીકી બસમાં હોવાનો હતો. એટલે બીજા દિવસે સવારે હોસ્ટેલથી મીયાકો હોટેલ (કન્ટીકી ડીપાર્ચાર હોટેલ) સુધી સાથે જવાનું અમે નક્કી કર્યું. ત્યાં સાત વાગ્યે પહોંચવાનું હતું એટલે હોસ્ટેલથી અમે સવા છએ નીકળવાનું નક્કી કર્યું.  વળી, તેવામાં અમારી સાથે શટલ બસમાં હતો એ કનેડીયન છોકરો (જેનું નામ મને યાદ નથી) પણ આવ્યો એટલે તેને પણ અમે ડીનર માટે સાથે જવાનું પૂછ્યું. એકાદ કલાકે ફાઈનલી અહલમ આવી અને અમે ચારે જમવા ગયાં. એ દિવસની જગ્યા એ મારી સૌથી ખરાબ ચોઈસમાંની એક હતી. જમવાનું બહુ એવરેજ હતું.

એ રાત્રે બધાં ખૂબ થાકેલાં હતાં અને બીજા દિવસે મારે વહેલું જવાનું હતું એટલે અમે હોસ્ટેલ પાછાં ફરવાનું વિચાર્યું અને ત્યાં કોમન એરિયામાં જઈને ટીવી જોવાનું કે એવું કંઈ કરવાનું નક્કી કર્યું. ત્યાં મેં,ડાન અને અહલમે ફાઈનલી સાથે થોડાં ફોટો લીધાં અને થોડી વારમાં મેં ઊંઘવા જવાનું નક્કી કર્યું અને અમે એકબીજાને ફેર-વેલ ગુડ-બાય કહીને છૂટા પડયા. સવારે એ લોકો ઊઠે એ પહેલાં હું નીકળી જવાની હતી. It was kinda sad but I was really really excited about the next leg of my journey as well. Contiki was calling!