પર્થથી એલ.એ.ની મારી ફ્લાઈટ હતી અઢારમી ઓક્ટોબરે રાત્રે અગિયાર પંચાવનની. ફ્લાઈટ બુકિંગ અને મોટાં ભાગનું ટૂર પ્લાનિંગ પ્રમાણમાં ઘણું વહેલું મેમાં કરાવ્યું હતું એટલે ઓગસ્ટ-સપ્ટેમ્બરની આસપાસ પણ મિત્રો જ્યારે એક્સાઈટમેન્ટ લેવલ વિશે પૂછતાં ત્યારે મારો જવાબ – મેહ (Meh!) જ રહેતો. I actually honestly wasn’t feeling it at all! Probably because I had way too many things happening both at work and outside of work in between my trip-planning and the actual trip that my care-factor about a trip that was months away was practically zero. Besides, મારો આ વર્ષનો એન્યુઅલ ડાન્સ શો મારી ફ્લાઈંગ ડેઈટનાં બરાબર અઢી વીક પહેલાં હતો. એટલે, મારું મગજ ઓક્ટોબરનાં પહેલાં અઠવાડિયા સુધી તો તેમાં પરોવાયેલું હતું.

આ સિવાય ટ્રિપનાં એક અઠવાડિયા પહેલાં હું ત્રણ દિવસનાં ઊંઘનાં પ્રોબ્લેમ્સનાં તબક્કામાંથી પસાર થઇ એટલે ત્યારે frustration level એટલું વધી ગયું હતું કે, એમ જ થતું Screw travelling. I just want to take three weeks off, stay at home, relax and catch-up on all my sleep.  વળી, એક નાઈટ-ડ્રેસ અને શેમ્પુ-ડીઓ-ટૂથ-પેસ્ટ વગેરે માટેની એક બેગ વગેરે પરચૂરણ વસ્તુઓ સિવાય બીજું ખાસ કંઈ લેવાનું પણ નહોતું એટલે ટ્રિપ માટેનું શોપિંગ તો મેં લિટરલી ફ્લાઈટવાળા શનિવારે સવારે અને તેનાં પહેલાના એક વીક-એન્ડમાં જ કર્યું હતું અને પેકિંગ સાંજે છ વાગ્યા પછી શરુ કર્યું હતું. એટલે, સરવાળે ફ્લાઈટનાં બે કલાક પહેલાં સિવાય હું ખરેખર કોઈ કરતાં કોઈ જ પ્રકારનું એકસાઈટમેન્ટ નહોતી અનુભવી રહી.

મને જે મિત્ર એરપોર્ટ મુકવા આવવાનો હતો તેનાં છેલ્લી ઘડીએ ડીનર પ્લાન્સ બન્યા હતાં એટલે એ ક્યારે નવરો થશે તેની કોઈ જ ખબર નહોતી એટલે મેં ટેક્સીની તૈયારી કરી રાખી હતી. પણ, બરાબર સાડા નવે તેનો મેસેજ આવ્યો કે, એ ફ્રી થઇ ગયો અને અડધી કલાકમાં ઘરે પહોંચી જશે એટલે ફરી પ્લાન બદલાયો અને મારે તેનાં ઘરે પહોંચવાનું હતું. મારી થોડી બેદરકારીને કારણે મારી બાર વાગ્યાની ફ્લાઈટ માટે હું દસ વાગ્યે તેનાં ઘરેથી એરપોર્ટ માટે નીકળી જવું જોઈએ તેનાં બદલે સવા દસે તો મારાં પોતાનાં ઘરેથી નીકળી અને અધૂરામાં પૂરું તેનું ઘર એક્ઝેક્ટલી ક્યાં હતું એ પણ ભૂલી ગઈ હતી એટલે તેની શેરી સુધી પહોંચીને તેનાં ઘરનાં બે બ્લોક દૂરથી તેને ફોન કરવો પડ્યો. અંતે અમે દસ પાંત્રીસે એરપોર્ટ માટે નીકળ્યા અને એ હજુ અંત નથી. અડધે રસ્તે પહોંચ્યા પછી મેં જોયું કે, અમારાં એરપોર્ટનાં સામાન્ય રસ્તા પર મોટી ‘ડીટૂર (ડાઈવર્ઝન)’ ની સાઈન લાગેલી હતી. મારાં મિત્રનું તો ધ્યાન પણ નહોતું. સારું થયું એટ લીસ્ટ મારું ધ્યાન ગયું. Fun times! અંતે સંઘ કાશી પહોંચ્યો અગિયાર ને પાંચે. પછી તો બને તેટલી જલ્દી હું મારું ચેક-ઇન, સિક્યોરિટી ચેક વગેરે પતાવીને બોર્ડિંગ ગેઇટ સુધી પહોંચી અને લગભગ દસ મિનિટમાં બોર્ડિંગ શરુ થયું. બસ, આટલા સુધીમાં બધી થ્રિલ એકસાથે ફીલ થવા લાગી હતી.  I was ready to rock and roll! મારી ટ્રાવેલ-બુક આ વખતે હતી ‘Wild: From Lost to Found on the Pacific Crest Trail’ by Cheryl Strayed. હું આ બુક વિશે પણ ઘણી એક્સાઈટેડ હતી. હું આ ટ્રિપમાં જ્યાં જ્યાં જવાની હતી તેની ખૂબ નજીકનાં અંતરિયાળ વિસ્તારમાં આ બુકનો પ્લોટ પથરાયેલો છે. એટલે, એ રીતે એ ક્યાંની વાત કરે છે તેની મને બરાબર ખબર પડવાની હતી.

વાચકોમાંથી જે વારંવાર એર-ટ્રાવેલ કરે છે તેમને ખબર હશે કે, લગભગ દરેક લોકો લાંબી ફ્લાઈટ વખતે ‘લેગ-રૂમ’ (સીટ નીચે પગ રાખવાની જગ્યા) વિશે ફરિયાદ કરતાં હોય છે અને ઘણાં એટલા માટે ઈમરજન્સી એક્ઝીટ પાસેની સીટ્સ પર પહેલી પસંદગી ઊતારતા હોય છે. મારી પહેલી ફ્લાઈટ રાત્રે બાર વાગ્યે હતી એટલે મેં પણ વિચાર્યું કે, વધુ લેગ-રૂમ હશે તો ઊંઘવામાં સારું રહેશે અને ઇમર્જન્સી એક્ઝીટ વાળી સીટ પસંદ કરી. પણ, એક અગત્યની ડીટેઇલ મેં બિલકુલ ધ્યાનમાં ન રાખી. I am not exactly a very tall girl! :P એટલે થયું એવું કે, લેગ-રૂમ તો ઘણો હતો પણ મારાં પગ માટે કમ્ફર્ટેબલ સપોર્ટ જ નહોતો. જો પીઠ ટેકવવા સીટ પાછળ કરું અને ટટ્ટાર ન બેસું તો મારાં પગ તળિયા સુધી પહોંચતા જ નહોતા અને લટકતા રહેતાં. સામાન્ય રીતે આવામાં હું મારી આગળની સીટ પર પગ ટેકવી શકું પણ આ કેસમાં તો સામે દીવાલ હોય અને એ પણ ખાસ્સી દૂર. એટલે, પીઠને આરામ આપું તો પગથી હેરાન થઉં અને સતત ટટ્ટાર બેસું તો પીઠ હેરાન થાય. અધૂરામાં પૂરું  મારી બાજુની સીટ પર જે સાહેબ હતાં એ મહાકાય હતાં અને એટલા કમ્ફર્ટેબલ હતાં કે, તેમનાં હાથ સતત હેન્ડ-રેસ્ટ પર જ હતાં અને મારાં જમણા હાથને પણ આરામ આપી શકવાનો કોઈ સ્કોપ નહોતો. આવાં સમયે જ્યારે શરીર અને મગજ ઊંઘ-ઊંઘ કરતું હોય અને ઊંઘ કરવા ન પામતું હોય ત્યારે ઇન-ફ્લાઈટ એન્ટરટેઈનમેન્ટ પણ કામ ન લાગે. ઇન ફેકટ કોઈ પણ પ્રકારનો અવાજ કાનમાં ફૂંકાતો હોય એ ઇરીટેટ કરે.

આમ, રાત્રે બારથી સવારનાં આઠ વાગ્યે હોંગ-કોંગ પહોંચ્યા સુધી બિલકુલ ઊંઘ ન થઇ, શરીરે સૌથી વધુ હેરાનગતિ અનુભવી અને એટલે મગજ શોકમાંથી પસાર થઇ રહ્યું હતું. ‘ઇમર્જન્સી-એક્ઝિટ – ફરી ક્યારેય નહીં’નો પદાર્થ-પાઠ ખરાબમાં ખરાબ રીતે શીખવા મળ્યો. એમીરેટ્સ – દુબઈનાં આદતો અમેં હોંગ-કોંગ એરપોર્ટ પર નાહીને થોડું સારું અનુભવવાનાં અરમાન પણ સેવ્યાં હતાં અને એ પણ મૃગજળ પુરવાર થયાં. હોંગ-કોંગ એરપોર્ટ પર ક્યાંય પબ્લિક-શાવર ફેસીલિટી નથી. And boi! never have I ever considered an airport more useless! I was hating it with all the passion and thanking goodness that my stopover there was only for an hour or so. થોડાં જ સમયમાં મારી હોંગકોંગ-એલ,એ. ફ્લાઈટનું બોર્ડિંગ શરુ થયું અને આ વખતે મેં ઇમર્જન્સી એક્ઝિટ નહોતી પસંદ કરી. વળી, વચ્ચેની સીટ પર કોઈ હતું પણ નહીં અને આઈલ સીટ પર એક દેખાવડો ટ્વેન્ટી-સમથિંગ આય-કેન્ડી હતો. હું મારી અને વચ્ચેની સીટ બંને પર લંબાવું તો તેને કોઈ પ્રોબ્લેમ નહોતો એટલે મેં લન્ચ સર્વ થયાં પછી તરત એમ કર્યું અને હું કેટલાં કલાક ઊંઘી એ મને યાદ નથી. આય-કેન્ડી બહુ મળતાવડો ન હતો એટલે અમારું મારું બાથરૂમ જવા સમયે ‘એક્સક્યુઝ મી/સોરી – ઇટ્સ ઓકે’ સિવાય કોઈ ઇન્ટરેક્શન નહોતું.

ઈમિગ્રેશન ફોર્મ ભરતી વખતે એક ફોર્મ વેઇસ્ટ ગયું કારણ કે, જન્મ-તારીખ મેં મહિનો/દિવસ ને બદલે દિવસ/મહિનો રીતે લખી હતી અને મનમાં કહ્યું ‘વેલકમ ટુ અમેરિકા’! સમયસર પવનપાવડી એલ.એ. પહોંચી અને ઈમિગ્રેશન ફોર્માલીટી પતાવીને હું બહાર નીકળી. ત્રેવીસ કલાકે પંદર મિનિટ ઇન્ટરનેટ કનેક્શન મળ્યું અને ત્યાં તો મારી શટલ બસ આવી પહોંચી. હું દસ વાગ્યે હોસ્ટેલ પહોંચી અને મારો બેડ અગિયાર વાગ્યે જ તૈયાર થઇ શકે તેમ હતો એટલે મારી બેગ્સ સ્ટોરેજ રૂમમાં મુકીને મેં બ્રેકફસ્ટ માટે જવાનું નક્કી કર્યું. રિસેપ્શન પરથી નજીકની સારી બ્રેકફસ્ટ-પ્લેસનું રેકમેન્ડેશન લીધું અને ત્યાં મારી રાબેતા મુજબની સન્ડે-બ્રેકફસ્ટ આઈટમ્સ સ્ક્રેમ્બલ્ડ એગ્સ ઓન ટોસ્ટ અને અઈસ્ડ મોકા ઓર્ડર કર્યા. અને ઓબ્વીયસલી મેં જે ધાર્યું હતું એ પ્રમાણેનાં એ નહોતાં. પણ, સમજ્યા હવે. હોસ્ટેલ પાછાં ફરતાં મેં જૂદો રસ્તો લેવાનું નક્કી કર્યું અને તેનો લાભ પણ મળ્યો. રસ્તામાં એક સ્ટ્રીટ-માર્કેટ આવી અને તેમાં ફરવાનો લાભ મળ્યો. પણ, હું વધુ સમય ઊભી રહું/ ચાલી શકું તેવી હાલતમાં બિલકુલ નહોતી એટલે લગભગ સાડા અગિયારે હોસ્ટેલ પાછી ફરી.

વાચક મિત્રો, આ ટ્રિપમાં કહાનીઓ અને ફોટોઝ એટલાં બધાં છે કે, હું ઇચ્છું તો પણ મારી સ્ટોરીપોસ્ટ-ફોટોપોસ્ટ વાળી પદ્ધતિ નહીં વાપરી શકું. ફોટોઝ મારે અલગથી એક પિકાસા/ફ્લિકર લિંક પર છેલ્લે એકસાથે જ મૂકવા પડશે. આ સિવાય અન્ય કન્સ્ટ્રક્ટિવ સજેશન આવકાર્ય છે. પણ, એ ધ્યાનમાં રાખવા વિનંતી કે, આ બ્લોગ ઉપરાંત મારી એક ડે-જોબ, સોશિયલ લાઈફ અને હોબીઝ પણ છે એટલે બહુ સમય લાગે તેવી કોઈ પણ રીત હું નહીં અપનાવી શકું. :)