ઓસ્ટિનનું આર્ટ, વધુ આર્ટ અને ઘણું બધું આર્ટ! આલ્બમ માટે નીચેનાં ફોટો પર ક્લિક કરો.

ઓસ્ટિનનાં ફોટોઝ બે ભાગમાં વહેંચાયા છે. આ પહેલા ભાગમાં સાન ફ્રાન્સિસ્કો એરપોર્ટથી મારી ફ્લાઈટ બોર્ડ કરવાથી માંડીને ઓસ્ટિન સ્ટેટ કેપિટોલ, બાર્ટન સ્પ્રિંગ્સ, કોન્ગ્રેસ બ્રિજ, હોસ્ટેલની આસપાસનાં અમુક ફોટોઝ વગેરે છે. એટલે કે, પહેલી સાંજ અને પહેલા દિવસનાં બધાં ફોટોઝ.

જ્યારે બીજા ભાગમાં બીજા આખા દિવસ અને પછીની સવારનાં એરપોર્ટના ફોટોઝ તો છે જ પણ એ આલ્બમ અનાયાસે જ આખો કળાનો આલ્બમ બની ગયો છે. તેમાં લગભગ બધાં જ ફોટોઝ મ્યુરલ્સ, કળાત્મક અથવા હાસ્યસ્પદ ચીજો અને પેઇન્ટિંગ્સનાં જ છે.

પહેલા આલ્બમ માટે રાબેતા મુજબ નીચે ક્લિક કરો.

એ બપોરે કળાનાં કુંભમેળામાંથી – સાઉથ કોન્ગ્રેસથી બસ પકડીને હું ગ્રફીટી પાર્ક તરફ જવા લાગી. ફોનમાં જીપીએસ દસ મિનિટ બતાવતું હતું એટલે મને લાગ્યું કે, બહુ ચાલવું નહીં પડે. પણ, ફરી મેપ્સે દગો દઈ દીધો. એ ભયંકર તડકામાં વીસેક મિનિટ ચાલવું પડ્યું. એ એટલું આકરું લાગ્યું હતું કે, ગ્રફીટી પાર્કમાં અંદર તો મેં ફક્ત પાંચ મિનિટ માંડ વિતાવી હશે. ત્યાં પાર્કમાં દોરાતી તમામ ગ્રફીટીનાં ફોટોઝ એક માણસ પાડતો અને એ ફોટોઝની વિવિધ પ્રિન્ટ્સનાં કાર્ડ્સ, પોસ્ટકાર્ડ્સ વગેરે વેચતો. તેની દુકાન એક નાની ખુલ્લી વાન જેવી હતી. મારી લિફ્ટની રાહ જોતાં હું એ વાનમાં ગઈ. રીતસર ઓગળી ગઈ અંદર જઈને. એ માણસ આખો દિવસ તેમાં કઈ રીતે બેસતો હશે એ તો ભગવાન જ જાણે. લિફ્ટ આવ્યા પછી ફરી એર-કંડીશનરની એટલી રાહત થઇ કે ન પૂછો વાત! એ શેરી જો કે, સિંગલ-લેન હતી અને બરાબર હું હોસ્ટેલ જવા રવાના થઇ તે જ સમયે ત્યાં બંને બાજુથી ટ્રાફિક એટલો વધી ગયો હતો કે, અમને એ એક શેરીમાંથી બહાર નીકળતાં જ દસેક મિનિટ થઇ હશે. અંતે હોસ્ટેલ પહોંચી ત્યારે લગભગ સાડા ચાર જેવો સમય થયો હતો.

અંદર જઈને જોયું તો રૂમમાં એક નવી છોકરી આવી હતી. એ કોલેજ સ્ટુડન્ટ હતી. તેની સાથે થોડી વાત કરીને હું થોડી વાર ઊંઘવા માટે ગઈ. ઊઠીને પછી આગલી રાતે મળ્યાં હતાં એ જ બધાં લોકો સાથે ડીનર માટે અમે બહાર નીકળ્યાં. પ્લાન તો કોઈ સારા રેસ્ટોરાંમાં જઈને ટેકસન બાર્બેકયુ ખાવાનો હતો. પણ, એ જગ્યાનાં સજેશ્ચનમાં યેલ્પે દગો કર્યો અને અંતે હરી-ફરીને અમે ફૂડ ટ્રક પર જ આવ્યાં. ત્યાંથી ફરી પાછાં હોસ્ટેલ આવ્યા ત્યારે મારાં રૂમમાં બીજી એક નવી છોકરી આવી હતી. તેની સાથે વાત કરી તો ખબર પડી કે, એ મૂળ પર્થની હતી અને સાઉથ અમેરિકા એક મહિના જેવો સમય ટ્રાવેલ કરીને ત્યારે યુ.એસ.એ ટ્રાવેલ કરવા આવી હતી. તેને મેં રાત્રે સાથે બહાર આવવાનું ખૂબ કહ્યું. પણ, એ ત્યાં એક જ દિવસ રોકાવાની હતી અને તેની પાસે બે બેગ ભરીને કપડાં હતાં જે તેને આગળ વધતાં પહેલાં ધોવા પડે તેમ હતાં. એટલે સાથે બહાર જવાનો પ્લાન પડતો મુકાયો પણ રૂમમાં સારી એવી વાત-ચીત થઇ ગઈ.

તેનું નામ સેરા હતું. તેને મેં સિડની અને મેલ્બર્નનાં છોકરાંઓ વિશે જણાવ્યું અને પર્થની કોઈ પ્રવાસી મળી એ વિશે આશ્ચર્ય વ્યક્ત કર્યું. ત્યારે તેણે મને પર્થની બીજી બે છોકરીઓ વિશે જણાવ્યું. એ સાંજે હું કોમન રૂમમાં બેઠી હતી અને એક ઇંગ્લિશ છોકરી સાથે વાત કરી રહી હતી ત્યારે એક પછી એક લોકો રૂમમાં અંદર આવવા લાગ્યાં અને મારાં આશ્ચર્યે તેમાંનાં ચાર વેસ્ટર્ન ઓસ્ટ્રેલિયાનાં હતાં. સેરાએ જે બે છોકરીઓની વાત કરી હતી એ બંને છોકરીઓ ન્યુ-યોર્કમાં રહેતી અને કામ કરતી હતી. હજુ તેમની સાથે વાતો જામી જ હતી ત્યાં તો મેલ્બર્નનાં બે છોકારાઓ પણ આવી પહોંચ્યા અને અંતે સેરા આવી. આમ, એ રૂમ જાણે પૂરેપૂરો ઓસ્ટ્રેલિયન રૂમ બની ગયો હતો. એ બેઠક લગભગ એકાદ કલાક જેવી ચાલી અને પછી બધાંએ સાથે બહાર જવાનું નક્કી કર્યું રેડ રિવર ડિસ્ટ્રિક્ટ તરફ.

આમે કુલ નવ લોકો સાથે બહાર ગયાં હતાં એટલે એક ઉબરમાં એક વધારે વ્યક્તિએ જવું પડે તેમ હતું. ઓસ્ટ્રેલિયામાં સામાન્ય રીતે કોઈ કારમાં પાંચ કરતાં વધુ વ્યક્તિઓનું બેસવું ગેરકાનૂની છે. પણ, અમેરિકામાં એવો કોઈ નિયમ નથી એ જાણીને મને નવાઈ લાગી. અમે રેડ રિવર પહોંચ્યાં ત્યારે હું તો આભી બનીને જોઈ રહી. રીતસર ચાર બ્લોક ઉત્તર-દક્ષિણ અને ચાર બ્લોક પૂર્વ-પશ્ચિમ શેરીઓ વાહનો માટે બંધ કરી દેવામાં આવી હતી. આપણે ત્યાં દિવાળી વખતે મુખ્ય બજારો ફક્ત રાહદારીઓ માટે ખુલ્લી હોય છે તેમ. પણ, અહીં એવું દર વીકેન્ડ પર થતું! એ વિસ્તારમાં ફક્ત પબ્સ, ક્લબ્સ અને રેસ્ટોરાં/ઈટરિઝ જ હતાં અને જ્યાં જુઓ ત્યાં માણસોનો દરિયો.

કોઈને પણ ત્યાંની સારી જગ્યાઓની વધુ માહિતી નહોતી. એટલે, અમને બહારથી ઠીક લાગી તેવી એક જગ્યામાં અમે બધાં ઘુસી ગયાં. અંદર ડ્રિન્ક્સ એકદમ સસ્તાં હતાં. પણ, મ્યુઝિક મોટાં ભાગે રેપ જ હતું. ત્યાંનું ક્રાઉડ પણ થોડું વિચિત્ર અને ઘણું બધું મનોરંજક હતું. અમે થોડો સમય તો ફક્ત આસપાસ જોતાં રહ્યાં અને હસતાં રહ્યાં. બે-ત્રણ ડ્રિન્ક્સ પછી બધાં કંટાળ્યા એટલે અમે બહાર નીકળીને ચાલતાં જતાં નવી જગ્યા શોધવા લાગ્યાં. અંતે એક રૂફટોપ બારમાં મુકામ કર્યો. તેની અગાશી વિશાળ હતી. મારે જો કે, એ ગરમીમાં બહુ બહાર રહેવું નહોતું. પણ, બધાંની એ ઈચ્છા હતી એટલે તેને માન આપીને હું પણ ગઈ હતી. એ જગ્યા હતી અદ્ભુત. પણ, મને કદાચ ત્યાં શિયાળામાં વધુ મજા આવી હોત.

કમિલ નામની એક ડાલસની છોકરી અને મેટ નામનો એક સિએટલનો છોકરો મારાં સારાં મિત્ર બની ગયા હતા એટલે એ રાત્રે જ્યાં પણ ગયાં ત્યાં દરેક જગ્યાએ અમે ત્રણ લગભગ સાથે જ ફર્યાં હતાં. હું ઘણાં સમયથી ઊભી રહીને થાકી ગઈ હતી એટલે એ અગાશી પર એક સ્ટેજ જેવું કંઇક લગાવેલું હતું તેનો ઓટલો કરીને બેસી ગઈ. થોડાં જ સમયમાં કમિલ પણ મારી સાથે જોડાઈ અને મેટ પણ. અમે ઘણી વાતો કરી હતી અને થોડી વાર પછી હું ખૂબ થાકી હતી એટલે હોસ્ટેલ તરફ રવાના થઇ. એ બધાં ત્યાં રહ્યાં હતાં અને વધુ સમય રહેવાનાં હતાં. પછીનાં દિવસે સવારે સાડા દસે મારી ફ્લાઈટ હતી. પણ, આઠેક વાગ્યે તો ઊઠી જ જવું પડે એમ હતું. એટલે, એ રીતે પણ સારું થયું હતું કે, હું વહેલી જતી રહી હતી.

પછીનાં દિવસે સવારે સમયસર ઊઠીને એરપોર્ટ તરફ રવાના થઇ. મારો લિફ્ટ ડ્રાઈવર બહુ મજાનો માણસ હતો. એ ત્યાં કોઈ સ્ટાર્ટ-અપ કંપનીમાં ચીફ ઓપરેશનલ ઓફિસર તરીકે કામ કરતો હતો પણ અચાનક પૈસાની તંગીનાં કારણે કંપની બંધ પડી ગઈ અને એ નવી જોબ મળે ત્યાં સુધી લિફ્ટ માટે ડ્રાઈવિંગ કરી રહ્યો હતો. તેણે સમયસર મને એરપોર્ટ પહોંચાડી અને હું સિક્યોરિટી ચેક વગેરે પતાવીને અંદર ગઈ તો જાણ્યું કે, એ એરપોર્ટ રાત્રે જેટલું કલાત્મક લાગતું હતું, દિવસનાં સમયમાં તેનાંથી પણ દસ ગણું વધારે કલાત્મક છે. એક પણ બ્લોક પેઈન્ટીન્ગ વિનાનું કે કોઈ પણ પ્રકારનાં આર્ટ વિનાનો નહોતો. મેં નજીકથી પણ બહુ જ અવલોકન કર્યું અને ફોટો લેવામાં પણ એટલો જ સમય લીધો. ઓસ્ટિનથી હું ઘણી બધી પ્રેરણા લઈને નીકળી હતી.

સાન ફ્રાન્સિસ્કો મૂવ થયાં પછી દરેક લોન્ગ વીકેન્ડ પર મેં કોઈ નવી જગ્યાએ જવાનું નક્કી કર્યું હતું. સૌથી પહેલો લોન્ગ વીકેન્ડ – ચોથી જુલાઈનો ખાલી ગયો હતો કારણ કે, હું એ પ્લાન કરવામાં થોડી મોડી પડી હતી. પણ, તેનાં પરથી મારો પાઠ ભણીને મેં ત્યાર પછીનાં બધાં લોન્ગ વીકેન્ડ પ્લાન કરવાનું શરુ કરી દીધું હતું. સૌથી પહેલો હતો લેબર ડે લોન્ગ વીકેન્ડ સપ્ટેમ્બરની શરૂઆતમાં. હજુ થોડાં જ સમય પહેલાં સાન ફ્રાન્સિસ્કો શિફ્ટ થઇ હતી એટલે ન્યુયોર્ક જવાની હજુ ઈચ્છા નહોતી. મારે સેકન્ડ ટીયરનાં શહેરો એક્સ્પ્લોર કરવા હતાં. મારાં વિકલ્પ હતાં – પોર્ટલેન્ડ, સિએટલ, ન્યૂ ઓરલીન્સ અને ઓસ્ટિન. એ ચારે સ્થળોનાં હવામાન, ટિકિટનાં ભાવ અને હોસ્ટેલની અવેલેબીલીટી વિશે તપાસ કરીને અંતે મેં ઓસ્ટિન પર પસંદગી ઉતારી અને જુલાઈનાં અંતે બધું બુક કર્યું.

ઓગસ્ટનાં અંતમાં બાનાં ગુજાર્યા પછી દસ દિવસમાં જ મારી ઓસ્ટિનની ટ્રિપ બુક થયેલી હતી. મારું ક્યાંયે જવાનું મન નહોતું પણ બધું બુક થયેલું હતું અને પરિવારનું પણ કહેવું એમ હતું કે, મારે ફરી આવવું જોઈએ અને હું તેમની સાથે સહમત હતી એટલે હું નિર્ધારિત દિવસે બધી તૈયારીઓ કરીને ઓસ્ટિન જવા રવાના થઇ. હું કોઈ ટ્રિપ પર ગઈ હોઉં અને પાછાં ફરીને તેનાં વિશે મને કંઈ યાદ ન હોય એવું ન બને. પણ, આ લખતી વખતે ઘણું બધું યાદ કરતાં મને ઘણો સમય લાગી રહ્યો છે.

---

શુક્રવારે બપોરે કામ પતાવીને હું ઓસ્ટિન જવા રવાના થઈ. એરપોર્ટ પર ચેક-ઇન વગેરે માથાકૂટ વિના પતી ગયું પછી મારાં ચેક-આઉટ ગેઇટ પર જઈને કાચની મોટી બારીઓ પાસે એરપોર્ટ પર પ્લેન્સ, કાર્ગો શિપ કરતાં માણસો વગેરેની હિલચાલ જોઇને બેઠી હતી. અહીંનાં એરપોર્ટની એ બારીઓ સામે મોં રાખીને એરપોર્ટની પ્રવૃત્તિઓ જોતાં બેસવાની સુવિધા મારી ફેવરિટ છે. ઓસ્ટ્રેલિયા કે ભારતમાં કોઈ પણ એરપોર્ટ પર મેં એ પ્રકારની બેઠક નથી જોઈ.

હું હેડફોન્સ લઇ જતાં ભૂલી ગઈ હતી એટલે ફ્લાઈટમાં મનોરંજનની સુવિધા હોવા છતાં કંઈ ખાસ જોઈ નહોતી શકી. એટલે ઢળતાં સૂર્ય અને વાદળો તરફ નજર કરીને ફોટો લેવાં અને ત્યાર સુધીનાં જીવન વિશે વિચારવા સિવાય કંઈ ખાસ કરવાનું હતું નહીં. રાત્રે ઓસ્ટિન પહોંચતાં લગભગ સાડા દસ જેવું થયું હતું. એરપોર્ટ પર એક પણ દુકાનો ખુલ્લી નહોતી. છતાં પણ એરપોર્ટ ધમધમતું કેવું હશે તેનો ખ્યાલ આવી જતો હતો. ઠેક-ઠેકાણે આર્ટનાં ઈન્સ્ટોલેશન લગાવવામાં આવ્યા હતાં. સૌથી પહેલું મારું ધ્યાન ગયું હતું એક સ્પેસક્રાફ્ટ અને હોવરક્રાફ્ટ વચ્ચેની દેખાતી કોઈ ફ્યુચરીસ્ટિક વસ્તુ પર. બધે જ ‘Keep it weird’ની થીમવાળી જાહેરાતો હતી. એ ઓસ્ટિનનું સુત્ર છે. (અને પોર્ટલેન્ડનું પણ). નીચે જતાં બેગેજ કેરોસેલ પર ધ્યાન ગયું. ત્યાં મોટાં ગિટારનાં આકારનાં સજાવેલાં આર્ટ પીસ રાખવામાં આવ્યા હતાં કારણ કે, ઓસ્ટિન એ અમેરિકાનું લાઈવ-મ્યુઝિક કેપિટલ ગણાય છે. આટલું કલાત્મક એરપોર્ટ મેં પહેલાં ક્યાંયે નહોતું જોયું.

મેં સુપર શટલનો કાયસ્ક શોધીને મારી શટલ વિશે તપાસ કરી અને એ સ્ત્રીએ મને ત્યાં બેસીને પંદર-વીસ મિનિટ રાહ જોવાનું કહ્યું. મેં ત્યાં સુધીમાં બહાર લટાર મારવાનું નક્કી કર્યું. બહાર બે મિનિટ ગઈ ત્યાં તો હું ઓગળવા લાગી. ખૂબ ગરમી અને અતિશય ભેજ. જાણે પર્થની ગરમી અને દક્ષિણ ઓશિયાનો ભેજ. પછી તો તરત જ અંદર આવી ગઈ અને શટલ ન આવે ત્યાં સુધી બહાર ન નીકળવાનો નિર્ણય લીધો. શટલમાં અમે ત્રણ લોકો હતાં અને ત્રણે પ્રવાસીઓ હતાં. એક છોકરી (નામ ભૂલી ગઈ) પોતાની કોઈ મિત્રનાં લગ્ન માટે ત્યાં આવી હતી અને બીજો છોકરો ઇયન મારી જેમ જ ત્યાં ફરવા માટે આવ્યો હતો. એ મારાં જેવડો જ હતો પણ હજુ કોલેજમાં હતો કારણ કે, તેણે પાંચ વર્ષ આર્મીમાં સર્વિસ કરી હતી કે, જેથી તેનું કોલેજનું ભણવાનું ફ્રી થઇ જાય અને તેને ફીઝ ન ભરવી પડે. તેણે તેની ટ્રિપ બહુ મોડી બુક કરી હોવાને કારણે કોઈ પણ હોસ્ટેલ તેનાં માટે ત્રણ રાત માટે ખાલી નહોતી. એટલે એ દરેક રાત ત્રણ અલગ અલગ હોસ્ટેલમાં વિતાવવાનો હતો. તેની પહેલીવહેલી હોસ્ટેલ મારી હોસ્ટેલ હતી.

હોસ્ટેલ પહોંચીને ચેક-ઇન વગેરે પતાવીને પંદરેક મિનિટમાં અમે બંને જમવા જવા માટે રવાના થયાં. પણ, શરૂઆતની દસેક મિનિટ તો મેં ફક્ત હોસ્ટેલનાં પોર્ચનાં અને પ્રવેશદ્વારનાં ફોટોઝ લેવામાં કાઢી. ત્યાંની દરેક દિવાલ પર પેઇન્ટિંગ હતાં. એક પણ ખૂણો કોરો નહોતો. હોસ્ટેલથી એક-બે મિનિટ ચાલતાં એક રેસ્ટોરાં અમે ખુલ્લું જોયું અને ત્યાં ભીડ પણ સારી એવી દેખાતી હતી એટલે સારું હશે તેવું માનીને અમે ત્યાં કંઇક ખાવાનું નક્કી કર્યું. ત્યારે રાત્રે સાડા અગિયાર જેવો સમય થયો હતો. અંદર ભીડની એવરેજ ઉંમર વીસ વર્ષ હતી. ત્યાંથી સ્ટેટ યુનીવર્સીટી એકદમ નજીક હતી એટલે એ બધાં લગભગ વિદ્યાર્થીઓ જ હશે તેવું અનુમાન કરવું વ્યાજબી હતું. મેં અને ઇયને રીતસર ત્રીસ વર્ષથી મોટાં દેખતાં લોકોને શોધવાની રમત શરુ કરી હતી. અમને જમવાનું પતાવ્યા સુધીમાં કુલ ત્રણ લોકો દેખાયાં જે ત્રીસથી ઉપરની ઉંમરનાં હશે. ત્યાંનો વેઇટ-સ્ટાફ પણ એટલો નાનો અને સુંદર તૈયાર થયેલો હતો કે, તેમનાં એપ્રન ન દેખાય ત્યાં સુધી ખબર ન પડે કે, ગેસ્ટ કોણ છે અને વેઇટર કોણ છે.

જમતાં જમતાં ઇયનનાં આર્મીનાં અનુભવો સાંભળવાની મને ખૂબ મજા આવી અને અમારી નવી દોસ્તી પર તેણે આગ્રહ કરીને મને ટ્રીટ પણ આપી. ત્યાર પછી હોસ્ટેલ પાછાં ફરતાં હોસ્ટેલની બરાબર સામે એક મસ્ત નાનો ઓપન-એર બાર હતો જ્યાં અમે જમીને જવાનું નક્કી કર્યું. ત્યારે લગભગ સાડા બાર જેવો સમય થયો હતો અને એ બારમાં કોઈ જ નહોતું. બારટેન્ડર ઓસ્ટ્રેલિયન ફૂટબોલ જોઈ રહ્યો હતો એટલે તેની સાથે થોડી વાત થઇ. ત્યાં ટેબલ્સ પર ઘણી બધી ગેમ્સ પડી હતી. અમે ચેસ રમવાનું શરુ કર્યું. પણ, અમે બંને થાકેલાં હતાં એટલે પાંચેક મિનિટમાં જ કંટાળી ગયાં અને રમત પડતી મૂકી.એક-એક ડ્રિંક પતાવીને અમે હોસ્ટેલ પાછાં ફર્યાં અને બીજા દિવસે સવારે બની શકે તો સાથે શહેર એક્સ્પ્લોર કરવાનું નક્કી કર્યું.

મારાં ડોર્મમાં છ પલંગ હતાં અને દર બે ડોર્મ વચ્ચે એક સામાન્ય બાથરૂમ હતું. મેં પહેલાં ક્યારેય છથી વધુ લોકો સાથે બાથરૂમ શેર નહોતું કર્યું એટલે સવારે બાથરૂમની અવેલેબીલિટી કેવીક હશે અને ચોખ્ખાઈ કેવી હશે તેનાં વિશે મને શંકા હતી. પણ, ત્રણે દિવસ કંઈ વાંધો ન આવ્યો. આ હોસ્ટેલ પહેલી એવી હોસ્ટેલ હતી જ્યાં ડોર્મની ચાવી લેવી જરૂરી નહોતી. હોસ્ટેલ ખૂબ નાની હતી – ફક્ત છથી આઠ ડોર્મ હતાં એટલે હોસ્ટેલનાં મુખ્ય દરવાજેથી અંદર આવવું હોય તો હોસ્ટેલનો સ્ટાફ તમારાં માટે બારણું ખોલી શકે અને બહુ વધુ લોકો ન હોય એટલે તેમને ત્યાં રહેતાં દરેકનાં મોં પણ સામાન્ય રીતે યાદ હોય અને ડોર્મ સામાન્ય રીતે ખુલ્લા જ રહેતાં સિવાય કે, જો કોઈએ થોડાં સમય માટે કપડાં બદલવા માટે કે એમ ડોર્મને અંદરથી તાળું માર્યું હોય. ત્યાંનું વાતાવરણ બહુ કમ્યુનલ હતું એટલે કોઈ વસ્તુ ચોરાવાની બીક લાગે તેવું નહોતું. વળી, મારી પાસે કિંમતી ખાસ કંઈ હતું નહીં. કેમેરા અને વોલેટ મારી સાથે રહેતાં અને બેગમાં ફક્ત કપડાં હતાં એટલે મેં તો બધું ખુલ્લું હોવા છતાં બેગને પણ તાળું મારવું જરૂરી નહોતું સમજ્યું.

એ આખો દિવસ અને રાત મારાં છ બેડનાં ડોર્મમાં મારાં સિવાય કોઈ જ નહોતું જે ઘણી અચરજની વાત હતી. એ રાત્રે અમે કોઈ દખલ વિના મહારાણીની જેમ ઊંઘ્યા અને બીજા દિવસે સવારે સીક્રેટલી એવું વિશ કર્યું કે, કાશ આજે રાત્રે પણ ડોર્મમાં કોઈ ન હોય. પછીનાં દિવસે સવારે મારે છ વાગ્યા આસપાસ ઊઠી જવાનું હતું અને સાન ડીએગો પહોંચીને આખો દિવસ ખૂબ વ્યસ્ત રહેવાનો હતો. એમ દિવાસ્વપ્ન જોતી હું કિચનમાં મારો નાસ્તો કરી રહી હતી ત્યાં પોણાં દસ આસપાસ અહલમદેવીએ દર્શન આપ્યાં. એ ક્યા ડોર્મમાં હતી એ મને ખબર નહોતી એટલે એ દેખાઈ ન હોત તો મારી પાસે બીચ-શટલમાં બેસી જવા સિવાય કોઈ વિકલ્પ ન રહેત. એ વાદળછાઈ સવારે હોસ્ટેલની અંદર સન-ગ્લાસિસ પહેરીને આવી એટલે તરત મને સમજાઈ ગયું કે, ગઈ કાલ રાતની આજે સવાર થઇ હોવી જોઈએ. ખરેખર એમ જ થયું હતું. એ લોકો લગભગ છ વાગ્યા સુધી જાગતાં હતાં અને અહલમ અતિશય હંગ-ઓવર હતી.

શટલ માટે તેણે સાઈન-અપ નહોતું કર્યું પણ નસીબજોગે કોઈ એક વ્યક્તિ નહોતી આવી એટલે એ પણ આવી શકી. નહીતર હું પણ ન જઈ શકી હોત. બસનું પહેલું ડેસ્ટીનેશન હતું સાન્ટા મોનિકા અને પછી વેનિસ. અમે સાન્ટા મોનિકા ઉતરી ગયાં અને ત્યાંથી મોડેથી વેનિસ જવાનું નક્કી કર્યું. ત્યાં પહોંચીને અમે બાકીનાં ગ્રૂપથી છૂટા પડી ગયાં કારણ કે, અમે બંને હંગ-ઓવર હતાં. બોમ્બે સેફાયર જિન એ મારો આગલી રાતનો ખોટામાં ખોટો નિર્ણય હતો અને તેની તો આખે આખી રાત ખોટો નિર્ણય લાગતી હતી એટલે પહેલાં તો અમે હેન્ગ-ઓવર ઊતરવા માટે બીચનાં એન્ટ્રન્સ પાસે ફૂડ ટ્રકમાંથી કંઇક પીવાનું લેવાનું વિચાર્યું. ખાલી પાણીથી કંઈ થાય તેમ નહોતું. તેની પાવરેડ અને મારી સ્પ્રાઈટ સાથે પહેલાં તો અમે બહાર ઘાસમાં બેઠાં. થોડું સારું લાગવા લાગ્યું ત્યારે બીચ પર ગયાં. ત્યાંનો તડકો પરફેકટ હતો એટલે નેચરલી અમારી પાસે અમારાં બીચ ટાવલ પાથરીને આંખ બંધ કરીને લાંબા પડયા સિવાય કોઈ વિકલ્પ નહોતો. ત્યાં અમે લગભગ એકાદ કલાક રહ્યાં અને પછી આગળ વધવાનું નક્કી કર્યું. અહલમને લાઈટરની તાતી જરૂરિયાત હતી એટલે અમે રસ્તામાં કોઈ સિગરેટ ફૂંકતું હોય તો ધ્યાન આપવાનું શરુ કર્યું અને અહા! All the odds were in our favour. અમને એક સુપર્બલી હેન્ડસમ છોકરાઓનાં ગ્રૂપ પાસેથી લાઈટર મળ્યું :D આગળ વધીને અહલમે પણ સહમતિ દર્શાવી અને કહ્યું “Not a bad choice for a lighter’

આગળ બસ સ્ટોપ સુધી પહોંચતા અમને બે ટૂરિસ્ટ છોકરીઓ અને ફલર્ટ ટૂર ગાઇડ્સનો  ક્લાસિક સીન પણ ભજવવા/માણવા મળ્યો. અહલમનાં મતે એ લોકો ફ્રેન્ડલી હતાં અને મારાં મતે સ્લીઝબેગ્સ. સાન્ટા મોનિકાથી વેનિસ પબ્લિક ટ્રાન્સપોર્ટમાં અમને પોણી કલાક લાગી. વેનિસ સિટી હવે ફરીથી જાઉ ત્યારે હું ચોક્કસ એક્સ્પ્લોર કરવા માંગું છું. એ જગ્યા બસમાંથી મને ઘણી લાઈવ લાગી પણ ત્યારે દુર્ભાગ્યે મારી પાસે બહુ સમય નહોતો. વેનિસ બીચ પણ મને બહુ રસપ્રદ લાગ્યો. ઓસ્ટ્રેલિયામાં મેં માણેલા તમામ બીચ કરતાં સાવ અલગ. ત્યાં બીચ પર માર્કેટ્સની આખી લાંબી લાઈન હતી! That is just unheard of over here. ઘણાં બધાં નાના આર્ટીસ્ટ પણ અને મારું અને અહલમનું સૌથી મોટું અચરજ – મેડિકલ મરુઆના પ્રિસ્ક્રીપ્શન/રેકમેન્ડેશન માટેનાં સ્ટોર્સ! અમારાં માટે કલ્ચરલ શોકની આ હદ હતી અને હા દર દસ પંદર મિનિટે વીડની સુપર ડુપર વાસ તો ખરી જ. ત્યાં પ્રિન્ટેડ ટી-શર્ટસનાં ઢગલાબંધ સ્ટોર હતાં અને અમને બંનેને એ પેર લેવાનું પણ મન થયેલું. એક કરતાં વધુ એક સરખાં ટી-શર્ટ્સની પેર પણ બહુ ફન્કી હતી. અમારી ફેવરિટ પેર હતી “She thinks I’m crazy!” – “I know right! She’s crazy” અમને એ લેવાનું પણ બહુ મન થઇ ગયું હતું. ઓબ્વીયસલી ‘શિ થીન્ક્સ …” મારું હોવાનું હતું. પણ, એ દિવસ એલ.એ.માં મારો અને અમારો સાથે ફરવાનો અંતિમ દિવસ હતો એટલે એ ટી-શર્ટ્સ લેવાનો કોઈ મતલબ નહોતો.

ત્યાં પણ લગભગ એકાદ કલાક ફરીને અમે પાછા ફરવા લાગ્યા. માર્કેટની શરૂઆત થાય છે એ જ તરફ અમે ફરી બહાર નીકળવા લાગ્યાં અને ત્યાં કોઈ દુકાનમાં રેગે વાગતું હતું તેની બીટ પર હું અમસ્તી ચાલતાં-ચાલતાં નખરા કરવા લાગી. Then came the best part. Some jolly old man there smiled his big smile, replicated my move and told me I was doing it right :D Day = made! ત્યાંથી અઢી વાગ્યા આસપાસ જમીને અમે પરવાર્યા અને પછી ફરી હોસ્ટેલ તરફ રવાના થયાં. પાછાં ફરતાં અમને પિસ્તાલીસ મિનિટની એક અને એક કલાકની બીજી એમ કુલ બે બસ લાગી અને એ તમામ સમયમાં હું અહલમની રાહબર હતી. પહેલી બસે એટલી વાર લગાડી કે, થોડો સમય તો મને શંકા થઇ કે, ક્યાંક ખોટાં રસ્તે તો નથી આવી ગયાં અથવા તો સ્ટોપ છૂટી નથી ગયું ને! બીજી બસ વિશે જો કે હું વધુ કોન્ફીડન્ટ  હતી કારણ કે, આ એ જ બસ હતી જે મેં આગલાં દિવસે ‘ફાર્મર્સ માર્કેટ’થી પાછાં ફરતાં લીધી હતી. પણ, ના બસ પણ ખોટી નહોતી અને જે સ્ટોપ પર ઊતરવાનું હતું ત્યાં ઉતરીને પાંચ જ મિનિટમાં અમારી કનેક્ટેડ બસ પણ તરત પકડાઈ ગઈ. અંતે બે કલાકે અમે હોસ્ટેલ પહોંચ્યા અને એક કલાકમાં ફરી ડીનર માટે નીચે મળવાનું નક્કી કર્યું.

રૂમમાં પ્રવેશતાં જ મેં નવાં લોકો અને તેમનો સામાન જોયો. પાંચ બ્રઝિલિયન છોકરીઓ ડોર્મમાં આવી હતી. એ ફક્ત એક રાત માટે જ એલ.એ. રહેવાની હતી અને બીજા દિવસે નીકળવાની હતી. પણ, એ રાત્રે એ ક્લાબિંગ માટે તૈયાર થઇ રહી હતી અને મને ઓલરેડી મોડી રાત્રે લોકોનાં પગલાં અને દરવાજાનાં અવાજનાં ભણકારા વાગી રહ્યાં હતાં. હું અડધી કલાકમાં તૈયાર થઈને નીચે ગઈ ત્યારે ડાન ફ્રન્ટ-યાર્ડમાં બેઠો હતો. સૌથી પહેલાં તો આગલી રાતની તેની અપડેટ મેં પૂછી. એ લોકો છ વાગ્યે ઊંઘ્યા હતાં અને એ સવારે અગિયાર વાગ્યે પણ માંડ ઊઠી શક્યો હતો. અહલમ સાડા નવમાં કઈ રીતે ઊઠી તેનું તેને અચરજ હતું. ત્યાં એક જર્મન ગ્રૂપ નવું આવ્યું હતું તેમની સાથે પણ થોડી વાત-ચીત થઇ અને અમે અહલમની રાહ જોવા લાગ્યાં. ત્યાં એન્ગસ નામનાં એક છોકરા સાથે પણ મારી વાત થઇ હતી અને એ પણ મારાં જ રૂટ પર મારી સાથે કન્ટીકી બસમાં હોવાનો હતો. એટલે બીજા દિવસે સવારે હોસ્ટેલથી મીયાકો હોટેલ (કન્ટીકી ડીપાર્ચાર હોટેલ) સુધી સાથે જવાનું અમે નક્કી કર્યું. ત્યાં સાત વાગ્યે પહોંચવાનું હતું એટલે હોસ્ટેલથી અમે સવા છએ નીકળવાનું નક્કી કર્યું.  વળી, તેવામાં અમારી સાથે શટલ બસમાં હતો એ કનેડીયન છોકરો (જેનું નામ મને યાદ નથી) પણ આવ્યો એટલે તેને પણ અમે ડીનર માટે સાથે જવાનું પૂછ્યું. એકાદ કલાકે ફાઈનલી અહલમ આવી અને અમે ચારે જમવા ગયાં. એ દિવસની જગ્યા એ મારી સૌથી ખરાબ ચોઈસમાંની એક હતી. જમવાનું બહુ એવરેજ હતું.

એ રાત્રે બધાં ખૂબ થાકેલાં હતાં અને બીજા દિવસે મારે વહેલું જવાનું હતું એટલે અમે હોસ્ટેલ પાછાં ફરવાનું વિચાર્યું અને ત્યાં કોમન એરિયામાં જઈને ટીવી જોવાનું કે એવું કંઈ કરવાનું નક્કી કર્યું. ત્યાં મેં,ડાન અને અહલમે ફાઈનલી સાથે થોડાં ફોટો લીધાં અને થોડી વારમાં મેં ઊંઘવા જવાનું નક્કી કર્યું અને અમે એકબીજાને ફેર-વેલ ગુડ-બાય કહીને છૂટા પડયા. સવારે એ લોકો ઊઠે એ પહેલાં હું નીકળી જવાની હતી. It was kinda sad but I was really really excited about the next leg of my journey as well. Contiki was calling!