સૂર્યાસ્ત થયા પછી અમે થોડી વારમાં જમવા ગયાં. ત્યાર પછી એન્ગસ, જેક હોબ્સ વગેરેનાં શેલેમાં બધાં કેરીઓકી પહેલાં પ્રિ-ડ્રિન્ક્સ માટે ભેગાં થવાનાં હતાં ત્યાં ગયાં. એ સાંજ મારાં કન્ટીકી ટૂર ગ્રૂપનાં મિત્રો સાથે મારી છેલ્લી સાંજ હતી. સાન ફ્રાન્સિસ્કો પહોંચતાંની સાથે જ હું તેમનાંથી અલગ પડી જવાની હતી. એ એક શેલેમાં ત્યારે પૂરો માહોલ જામ્યો હતો. એન્ટ્રી-ફી તરીકે બધાંએ મૂનશાઈનનો એક શોટ પીવાનો હતો. મારાં મતે મૂનશાઈન એટલે Tequila gone wrong. એ વસ્તુ કાચનાં એક જારમાં મળતી અને વેગસ પહેલાં એક ગ્રૂપે ખરીદી હતી ટ્રાય કરવા માટે. આ સ્પિરિટ સ્વાદમાં જેટલું ભંગાર હતું તેટલું જ સ્ટ્રોંગ પણ હતું અને છતાંયે દોઢ બે કલાકમાં તેનાં બંને જાર ખાલી થઇ ગયાં હતાં. થોડાં સમય પછી ક્રાઉડ વધ્યું તેમ અમે જગ્યાની પેરવીમાં પડ્યાં. કોઈક સજ્જનને યુક્તિ સૂજી તો તેણે ઘરનાં પ્રવેશ પાસેનો એક દરવાજો, જે કોઈ રૂમમાં નહોતો ખૂલતો, તે ખોલવાનું વિચાર્યું. એ દરવાજો બાજુનાં શેલેમાં પડતો હતો. એ અમે આખી સાંજ માટે ખોલી નાંખ્યો અને બંને ઘરમાં લોકો ફેલાવા લાગ્યાં. પછી અમે ‘Never have I ever’ રમવા લાગ્યાં. ગ્રૂપ જોરદાર બિનદાસ હતું એટલે રમત બરાબર જામી. મને ભાન થયું કે, એ બધાંની સરખામણીમાં મારાં પરાક્રમો બિલકુલ નહિવત હતાં.

થોડી વાર પછી અમે કેરીઓકી બાર તરફ પ્રયાણ કર્યું. ત્યાં સુધીમાં બધાં સારા એવા બઝ્ડ થઇ ચૂક્યા હતાં. સામાન્ય સંજોગોમાં હું કદાચ કેરીઓકી બાર ગઈ જ ન હોત. પણ, એ ગ્રૂપની મારી છેલ્લી રાત મારે બધાં સાથે માણવી હતી. અંદર મારી સ્કિપ સાથે વાત થઇ. એ અને મારી રૂમ-મેટ કેલીને સારું જામવા લાગ્યું હતું. એ બંને લગભગ બધે સાથે જ ફરતાં. કેલીને સ્કિપ ગમતો હતો એ તેણે મને કહ્યું હતું. પણ, એ સાંજે સ્કિપ સાથે વન-ઓન-વન મારી પહેલી વખત વાત થઇ રહી હતી. ત્યારે તેણે કહ્યું હતું કે, કેલી તેને બહુ જ પસંદ છે. એ પોતે એડીલેઈડનો હતો અને કેલી બ્રિસબેનની અને ઇન-પર્સન રિલેશનશિપ હજુ એસ્ટાબ્લીશ થયેલી ન હોય એટલે લોન્ગ-ડીસ્ટન્સ ન ચાલે. પણ, સ્કિપે એ દિવસે મને કહ્યું કે, કેલી એવી છોકરી છે જેનાં માટે એ બ્રિસબેન મૂવ થવામાં પણ ન અચકાય. ત્યારે એક સારી મિત્ર કરે તેમ મેં સ્કિપને જણાવ્યું કે, તેણે કેલીને આ વાત કહેવી જોઈએ. એ પણ કહ્યું કે, કેલી પણ તેને ખૂબ પસંદ કરે છે. એ ટૂરની મારી પહેલી અને છેલ્લી એવી રાત હતી કે, જેમાં એક સમય પછીનું કંઈ પણ મને યાદ નથી. બીજા દિવસે સીધું સવાર પડ્યું અને સામાન પેક કરીને મારાં એ સફરનાં છેલ્લા મુકામ તરફ અમે પ્રયાણ કર્યું.

એ વિકેન્ડ હાલોવીન વિકેન્ડ હતો. મારી પહેલી હાલોવીન. ઓસ્ટ્રેલિયામાં તેનું બહુ મહત્ત્વ નથી. બધાં પાસે કોશ્ચ્યુમ હતાં પણ મને કંઈ જ ખાસ નહોતું મળ્યું. મારે અરેબિયન નાઈટ્સની જાસ્મિન તરીકે જવું હતું પણ મેં જોયાં તેમાંથી એક પણ ડ્રેસ મને બરાબર ફિટ નહોતો થતો. વળી, હું એ સાંજે કોઈ મોટી પાર્ટીમાં નહોતી જવાની. પણ, મારાં એક મિત્ર જોડે આર્ટ+ટેક થીમ્ડ પાર્ટીમાં જવાની હતી એટલે ડ્રેસ વિશે મને બહુ પરવાહ પણ નહોતી. જો કે, ત્યાં પહોંચીને સાંજે મારું મન કોશ્ચ્યુમ લેવો-ન લેવો બાબતે ફરી કન્ફયુઝ થવા લાગ્યું હતું. એ દિવસ આખો વાદળછાયો હતો. બસની મુસાફરી મારાં માટે બહુ ખરાબ રહી હતી. આગલી રાતનો હેન્ગઓવર અને આખી સવાર બસની સફર. બપોરે એકાદ વાગ્યા આસપાસ અમે સાન ફ્રાન્સિસ્કો પહોંચ્યા. જ્યાં જુઓ ત્યાં બધે બિલ-બોર્ડ પર ટેક પ્રોડક્ટસની જાહેરાતો. દેખીતી રીતે જ સિલિકોન વેલીમાં મારો પ્રવેશ થઇ ચૂક્યો હતો. અમારો સૌથી પહેલો મુકામ ફિશરમેન્સ વોર્ફ હતો. અમારે લન્ચ પણ ત્યાં જ કરવાનું હતું. બધાંની સૌથી પહેલી પસંદ સ્વાભાવિક રીતે જ ‘ચાઉંડર’ હતી. પણ, એક વેજીટેરીયન તરીકે ત્યાં મારો મેળ પડે તેમ નહોતો. વળી, ઇન્ટરનેટનાં અભાવે ત્યાં નજીકમાં વેજીટેરીયન શું મળે છે તે જોઈ શકાય તેમ પણ નહોતું. એટલે એ દિવસનું મારું લન્ચ મેકડોનલ્ડનું સાલડ હતું.

એક તો હાલોવીન અને ઉપરથી સાન ફ્રાન્સિસ્કો જાયન્ટ્સ નામની લોકલ બેઝબોલ ટીમ એ દિવસે કોઈ મોટો મેચ જીતી હતી એટલે રસ્તા પર ભીડ જ ભીડ. ફિશરમેન્સ વોર્ફથી હોટેલ પહોંચતાં નાકમાં દમ આવી ગયો હતો. રસ્તા પર એટલો ટ્રાફિક અને એટલી ખરાબ ટ્રાફિક મેનર્સ (રાજકોટ પહોંચી ગયાં હોઈએ તેવું લાગે) અમારાંમાંનાં ઘણાં માટે નવાઈની વાત હતી. એક-બે નમૂનાઓને તો અમે બસ જોઈ જ રહ્યાં હતાં કેવી રીતે તેમણે અમારી બસ પાસેથી કાર ચલાવી હતી. અંતે રાયને હાર માની અને છ-સાત છોકરાઓ સાથે એ બહાર નીકળ્યો. એક ટ્રાફિક સિગ્નલ પર અમને ઊતરવાનું કહેવામાં આવ્યું અને અમારી બેગ ફટાફટ પાંચ જ મિનિટમાં બધાંને સોંપી દેવામાં આવી. ત્યાંથી હોટેલ સુધી અમે ચાલીને ગયાં. ત્યાં અમે સાડા ત્રણ આસપાસ પહોંચ્યા. પાંચ વાગ્યે બધાંએ હાલોવીન પાર્ટી માટે મળવાનું હતું પણ હું જવાની નહોતી એટલે મેં આરામ કરવાનું વિચાર્યું અને કેલીને તૈયાર થવામાં મદદ કરવા લાગી. મારાં બે ખાસ મિત્રો હવે સાન હોઝે રહેતાં હતાં. એ દિવસે તેમાંનાં એકનો બર્થ ડે હતો અને તેનાં માટે હું એક ગિફ્ટ લાવી હતી. એ સાંજે મારે તેને મળવું હતું પણ પછી મને સમજાયું ત્યાંથી સાન હોઝે બેથી અઢી કલાકનો રસ્તો હતો એટલે એ વિચાર પડતો મૂકીને મેં મારાં અન્ય એક મિત્ર સાથે પેલી આર્ટ+ટેક થીમ્ડ પાર્ટીમાં જ જવાનું નક્કી કર્યું. બધાં તૈયાર થઈને નીચે લોબીમાં ભેગાં થયાં ત્યારે હું પણ નીચે ગઈ હતી અને બધાંને ગૂડ-બાય કહ્યું. રાયન અને માર્કસને ટિપ આપી અને વિદાય લીધી. આ સાથે મારી ઓક્ટોબર-નવેમ્બર, ૨૦૧૪ની વેસ્ટ કોસ્ટ યુ.એસ.એ.ની સફરની વાતનો અંત થાય છે.

—————————————————————————————

એ સાંજે મને બિલકુલ અંદાજ નહોતો કે, સાન ફ્રાન્સિસ્કોનું એ એક અઠવાડિયું આવનારાં સમયમાં મારાં જીવનમાં ઘણું બધું બદલી નાંખવાનું હતું. મને પહેલી વખત હોલી-ડે રોમાન્સ શું છે એ સમજાયું. મોટાં ભાગનાં લોકોનાં કેસમાં એ રોમાન્સ વંટોળની જેમ આવતો હોય છે અને ચાલ્યો જતો હોય છે – એ આટલી બધી કહાનીઓમાં જોયાં પછી પણ આપણે કેમ સ્વેચ્છાએ આપણું હૃદય તોડતાં હોઈશું એ પણ સમજાયું. ભવિષ્યનાં ટ્રાવેલર્સ, ટ્રાવેલિંગ એક એડવેન્ચર છે અને પ્રેમ એ કદાચ મોટામાં મોટું એડવેન્ચર છે. Seize it. Seize the moment! જો કોઈ સાથે તમને ખરેખરો સ્પાર્ક, કનેક્શન દેખાય તો તેનું કોઈ ભવિષ્ય નથી ફક્ત એ જ કારણસર અટકી ન જતાં. કદાચ તેનું ભવિષ્ય હશે અને કદાચ નહીં હોય એ તમને નથી ખબર. મને પણ નથી ખબર. પણ, એ રોમાન્સ ચોક્કસ પેલો સ્ટોરી-બૂકવાળો હશે તેની હું તમને ખાતરી આપું છું. કેમિસ્ટ્રી ભરપૂર હશે અને ટાઈમિંગનાં કોઈ ઠેકાણા નહીં હોય. પણ, એ અનુભવ કદાચ તમારાં સૌથી યાદગાર અનુભવોમાંનો એક હશે. અને એ ગૂડ-બાય કદાચ સૌથી વધુ પીડાદાયક. કારણ કે, એ કનેક્શન પરફેક્ટ હશે. તેમાં કંઈ જ ખૂટતું નહીં હોય. પણ, તેનું શું થાય છે એ જોવા કે જાણવાનો તમારી પાસે કદાચ અવકાશ નહીં હોય. પણ પણ પણ… જો તેનો તમારાં અલગ થવા સાથે અંત ન આવ્યો અને જો જિઓગ્રફિકલ અંતર વધવા છતાંયે જો તમારું કનેક્શન યથાવત્ રહ્યું વત્તા તમે ફરી ને ફરી ભેગાં થતાં રહ્યાં તો કદાચ that will be it. May be that is how you’ll meet ‘the love of your life’.  મારાં માટે તો ખેર એ હાર્ટ-બ્રેક હતું અને મારાં પર્થ પાછાં ફર્યા પછી એ ધીરે ધીરે ઓસરી ગયું.

સાન ફ્રાન્સિસ્કો માટે મારી પાસે કહેવા જેવું કંઈ મોટું ખાસ નથી. આ શહેર મારાં માટે ક્ષણોનું બનેલું હતું. ઘણી બધી નાની-નાની સુંદર ક્ષણો. હું મારાં વર્ષો જૂના મિત્રોને મળી, મિત્રોનાં મિત્રોને મળી. આર્ટ જે મારી સિરિયસ હોબી છે અને ટેક્નોલોજી જે મારું કામ છે એ બંનેનું આ પરફેક્ટ મિશ્રણ હતું. પર્થનો સમય મારાં માટે પાકી ચૂક્યો હતો. પણ, ત્યાંથી ક્યાં જવું અને શું કરવું એ કંઈ જ નક્કી નહોતું થતું. ગયાં વર્ષની શરૂઆતમાં મેં કેલિફોર્નિયા તરફ નજર કરવાનું વિચાર્યું હતું અને એક રીતે એટલા માટે જ છેલ્લાં વર્ષનાં ઓક્ટોબર-નવેમ્બરમાં આ ટ્રિપ પર જવાનું વિચાર્યું હતું. એટલે જ મારે વેસ્ટ કોસ્ટ પહેલાં જોવું હતું. પણ, જુલાઈ ઓગસ્ટ આસપાસ મારી ઈમોશનલ સ્ટેબીલીટી લગભગ જઈ ચૂકી હતી જેનાં વિશે આવતી પોસ્ટમાં તમે વાંચી શકશો. મારામાં ફરી સાવ નવી જગ્યાએ જવાની અને બધું ફરી ઊભું કરવાની ત્રેવડ નહોતી રહી અને તૈયારી પણ નહીં. પર્થ હું આ વર્ષનાં મે મહિના પછી બિલકુલ રહેવા નહોતી ઇચ્છતી. મારે આમ પણ ક્યારેક તો ભારતમાં છ મહિનાથી એક વર્ષ માટે કથકની આકરી તાલીમ લેવી હતી તો યુ.એસ.એ.નો વિચાર માંડી વાળીને મેં ભારત જવાનું નક્કી કરી લીધું હતું અને પછી શું કરવું એ ત્યાર પછી વિચારવાનું રાખ્યું હતું. પણ, સાન ફ્રાન્સિસ્કોએ છ જ દિવસમાં એ બધું પાછું પ્લાન-એ પર લાવીને રાખી દીધું. મને આ શહેર એટલું ગમ્યું અને મારાં જૂના મિત્રોનો મને એટલો પ્રેમ અહીં મળ્યો કે, જેટલો મેં ધાર્યો પણ નહોતો. બસ, નક્કી થઇ ગયું કે અહીં રહેવા જેવું છે. આમ પણ, કરિયર પોઈન્ટ-ઓફ-વ્યુથી અહીં શિફ્ટ થવું વધુ વ્યાજબી લાગતું હતું.

નવેમ્બરની નવમી તારીખે હું પર્થ પાછી ફરી. Cut to six months later … બાવીસમી એપ્રિલથી (દોઢ મહિના પહેલાંથી) સાન ફ્રાન્સિસ્કો હવે મારું નવું ઘર છે. :) આ બધું શું થયું કેવી રીતે થયું એ સમજાવવા માટે મારે તમને પહેલાં ફ્લેશ-બેકમાં લઇ જવા પડશે. એટલે, આવતી પોસ્ટ ફ્લેશબેક છે. થોડો downer ફ્લેશબેક છે એટલે ખરાબ મૂડમાં હો તો એ નહીં વાંચતાં. અહીં હું એક મસ્ત જોબ સાથે આવી છું અને હજુ પણ આ શહેરનાં એટલાં જ પ્રેમમાં છું જેટલી પહેલાં દિવસે હતી. મારાં નવાં એડવેન્ચરની શરૂઆત થઇ ચુકી છે. પણ, એ સાથે જ હવે મને નથી ખબર જીવન કઈ દિશામાં જાય છે અને મારું ઘર ક્યાં હશે. અત્યારે તો ફક્ત આર્ટ અને મારું કામ એ બે અગત્યની વસ્તુ પર ધ્યાન છે પણ આજથી છ મહિના પછી પણ હું ક્યાં હોઈશ અને શું કરતી હોઈશ તેની મને ખબર નથી. હવે સામે કોઈ દેખીતો મોટો ધ્યેય કે મોટું પરિવર્તન નથી દેખાતું – જે મારાં માટે નવું છે. હવે પહેલી વાર મારી પાસે કોઈ પ્લાન નથી. For the first time for me, there is no plan and I have absolutely no idea. So, going with the flow it is and loving each passing day it is. It’s very strange this feeling. It is very liberating and kind of scary at the same time. Scary for the vast foggy unknown before me. I am free of all the debts and obligations now other than paying my basic bills for what lies in front of me right now.  Life can be whatever I want it to be now and I hope to get to know what is that I really want, better.

P.S. A shout out to Brinda who said “see you on the other side” on my post – ‘Break’, I made it! I am on the other side now (Hello from there!).  :)

અંતે મારાં પાર્થનાં એક ફેરવેલ કાર્ડમાંથી આ સુંદર ક્વોટ

“Life shrinks or expands in proportion to one’s courage” – Anais Nin

પાંચ વાગ્યા આસપાસ અમે એક સુંદર ટેકરીઓવાળા વિસ્તારમાંથી પસાર થતાં હતાં. ત્યાં ધુમ્મસની શરૂઆત થઇ ગઈ હતી અને સૂર્ય આથમતો હતો. અડધી પોણી કલાક સૂર્ય આથમ્યો ત્યાં સુધી બસ ત્યાંથી પસાર થતી રહી. એ નજારો એટલો અદ્ભુત હતો કે, ન પૂછો વાત! એ જગ્યા કઈ હતી એ રાયને અમને કહ્યું હતું. પણ, મને હવે યાદ નથી. એ દરમિયાન તેણે કોમેડીનો એક પોડકાસ્ટ વગાડયો હતો. એ મને અને જેક (ફર્ગ્યુસન)ને બહુ ગમ્યો અને અમે બંને વિચારતાં રહ્યાં એ કમીડીયન કોણ હશે. સૂર્યાસ્ત થયો પછી તરત જ અમારો મૂકામ હતો એક ગ્રોસરી સ્ટોર. ત્યાં રાયને બધાંને દસ ડોલર આપ્યાં અને પ્લાન સમજાવ્યો. યોસેમિટીમાં બધાં રૂમમાં બેનાં બદલે ત્રણ લોકો રહેવાનાં હતાં. અમારાં રૂમ સ્પેશિયલ હતાં. અમે ત્યાં રૂમ નહીં પણ શેલે (chalet)માં રહેવાનાં હતાં અને દરેકનાં શેલેમાં ફ્રિજ અને રસોડાંની સુવિધા હતી. તેનો સારામાં સારો લાભ ઊઠાવવા માટે દરેક ઘરનાં લોકો ભેગાં મળીને પોતાને ગમે તે બ્રેક-ફસ્ટ બનાવી શકે અને બધાં સાથે શેર કરી શકે. અને કંઈ અઘરું બનાવવું પણ જરૂરી નહીં. ફ્રૂટ્સ, ફ્રોઝન યોગર્ટ, બ્રેડ-બટર વગેરે લો તો પણ ચાલે. મારો કંઈ જ બનાવવાનો વિચાર નહોતો એટલે મેં ફ્રૂટ્સ અને ફ્રોઝન યોગર્ટ ખરીદ્યાં. કેલીએ બ્રેડ અને એગ્ઝ ખરીદ્યાં. અમે બહાર આવ્યાં અને બસમાં બેઠાં પછી અમને અમારાં નવાં રૂમ-મેટ વિશે જણાવવામાં આવ્યું. હું અને કેલી યથાવત્ રહ્યાં હતાં અને અમારી સાથે એઇમિને ઉમેરવામાં આવી હતી. તેની સાથે અમારું જામતું હતું એટલે અમે ખુશ હતાં.

ત્યાંથી નીકળ્યાં ત્યારે રાત થઇ ચૂકી હતી. સામાન્ય રીતે કન્ટીકીની કોઈ પણ ટૂરમાં રાતની મુસાફરી બિલકુલ નથી થતી હોતી. એ અમારી પહેલી અને છેલ્લી રાતની મુસાફરી હતી. પછીનો મુકામ એક સાલડ-બાર હતો. ત્યાં ડિનર માટે ઓલ-યુ કેન-ઈટ બફેની વ્યવસ્થા હતી અને કેટલાં દિવસો પછી ઘણાં બધાં તાજાં લીલાં શાકભાજી જોઇને બધાં બહુ ખુશ થયાં. એ દિવસે બસમાં જેક સાથે મારી ઘણી વાત થઇ. અમે અમારી ઓસ્ટ્રેલિયાનાં જીવન, પરિવાર વગેરે વિશે વાત કરી. ડીનર પછી બસમાં રાયને અમને તેની ટૂર મેનેજર તરીકેની ખરાબમાં ખરાબ સફરની વાત કહી. નસીબજોગે એ પણ તેની સાથે આ વેગસ થી યોસેમિટીવાળા રસ્તા પર જ બન્યું હતું. It was a perfect example of ‘everything that could go wrong, did go wrong.’ અમે યોસેમિટી પહોંચ્યા ત્યારે સાડા નવ થઇ ચૂક્યા હતાં અને લગભગ બધાં પોતપોતાનાં શાલેમાં જઈને સીધાં ઊંઘી ગયાં. એ દિવસે મેં કેલી અને એઈમીને સૌથી છેલ્લે મને ઊઠાડવાનું કહ્યું હતું. હું ખૂબ થાકેલી હતી અને આરામથી ઊંઘવા માગતી હતી. એ લોકોએ ખરેખર એમ કર્યું. સવારે આઠ વાગ્યે અમારે નીકળવાનું હતું અને મારી પાસે માંડ ૨૫ મિનિટનો સમય હતો તૈયાર થવા માટે. ભૂખ ખૂબ લાગી હતી પણ બ્રેક-ફસ્ટ માટે સમય નહોતો અને આગલા દિવસે મેં ફ્રૂટ અને ફ્રોઝન યોગર્ટ લીધાં હતાં એ હું સાવ ભૂલી ગઈ હતી. એ બંને વસ્તુ હું બસમાં આરામથી ખાઈ શકી હોત.

બસ લેકથી યોસેમિટી તરફ અમે આઠ વાગ્યા આસપાસ પ્રયાણ કર્યું. સૌથી પહેલો મુકામ એક સીનિક જગ્યા હતી જ્યાં અમે બધાએ ગ્રૂપ-ફોટો પડાવ્યો. અમારા બધાં જ ગ્રૂપ ફોટોઝમાંથી એ મારો ફેવરિટ છે. ઘણાંને એ સ્થળ એટલું સુંદર લાગ્યું હતું કે, એ ફોટોમાં “The background looks so fake!” એ ongoing joke બની ગયો હતો. યોસેમિટીમાં અંદર પહોંચ્યાં પછી અમને એક સ્ટોર પાસે ઊતારવામાં આવ્યાં હતાં. ત્યાં પંદર મિનિટનો બ્રેક હતો અને પછી અમારી પાસે બે વિકલ્પ હતાં. રાયન સાથે હાઈકિંગ માટે જવું અથવા પોતાની રીતે યોસેમિટી એક્સ્પ્લોર કરવું. મારે એ જગ્યા આરામથી જોવી હતી અને મન પડે ત્યાં વધુ સમય રોકાવું હતું એટલે હું હાઈકિંગ માટે ન ગઈ. નવાં લોકોમાંથી એક કનેડીયન કેલી (મારી રૂમ-મેટ નહીં) અને એલીની પણ હાઈક પર નહોતાં જવા ઈચ્છતા. આમ, અમે ત્રણેએ યોસેમિટીની શટલ બસમાં ચડીને એક પછી એક રસપ્રદ લાગે તેવાં સ્ટોપ્સ પર ઊતરીને એ જગ્યા જોવાનું વિચાર્યું. રાયને અમને અઢી વાગ્યા સુધીમાં જ્યાં ઊતરવામાં આવ્યાં હતાં તે જ સ્થળે પાછા ફરવાનું કહ્યું હતું. અમારી પાસે ચાર કલાક જેવો સમય હતો એ સ્થળ જોવાનો અને તેનો અમે પૂરેપૂરો ફાયદો ઊઠાવ્યો. યોસેમિટી એટલું સુંદર છે કે, ન પૂછો વાત! પાનખરનાં આટલાં સુંદર રંગો મેં એ પહેલાં ક્યાંયે નહોતાં જોયાં.જાણે કોઈ ક્લાસિક અમેરિકન ફિલ્મનાં પાનખરનાં દ્રશ્યો સજીવન થઇ ગયાં હોય! ત્યાંની નદીનું પાણી એકદમ સ્થિર હતું અને લગભગ બે=બે કિલોમીટરનાં અંતરે બ્રિજ હતાં. તેનાં પર ઊભા રહીને પાણીમાં જોઈએ તો ટેકરીઓ અને ઊંચાં વૃક્ષોનું અદ્ભુત પ્રતિબિંબ પડતું હતું. યોસેમિટી તેનાં ઝરણાંઓ માટે પ્રખ્યાત છે. પણ, ત્યારે બધાં જ ઝરણાં સૂકાયેલાં હતાં કારણ કે, કેલીફોર્નિયાનો દૂકાળ. ઝરણાં વિના પણ એ જગ્યા એટલી સુંદર હતી તો જયારે જળ-પ્રવાહ ફરી શરુ થશે ત્યારે એ કેવી લાગશે..

પાનખરનાં રંગો, ગુલાબી ઠંડી  અને નિરવ શાંતિ આ ત્રણેનાં સંગમે મને ‘ડેડ પોએટ્સ સોસાયટી’નાં અમુક દ્રશ્યો યાદ કરાવી દીધાં હતાં. કેલી બોલી ઊઠી હતી કે, આમ તો મને સિંગલ હોવાનું ક્યારેય અજૂગતું નથી લાગ્યું. પણ, આ જગ્યાએ એમ થાય છે કે, કાશ હું અહીં મારા કોઇ પાર્ટનર સાથે હોત. હું તેની સાથે સહમત હતી. એ જગ્યાએ એ સમયે ઠાંસી-ઠાંસીને રોમાન્સ ભર્યો હતો. બે વાગ્યે અમે પાછાં જવા માટે નીકળ્યા ત્યારે અમે શટલ બસનાં લગભગ પોણાં ભાગનાં સ્ટોપ્સ પર જ ઊતરી શક્યા હતાં. બાકીની જગ્યા કેવી હશે તેનું ફક્ત અમારે અનુમાન જ કરવાનું હતું. Sadly enough, યોસેમિટીમાં એ અમારો પહેલો અને છેલ્લો દિવસ હતો. પછીનાં દિવસે અમે સાન ફ્રાન્સિસ્કો તરફ પ્રયાણ કરવાનાં હતાં. સવા બે આસપાસ અમે નિર્ધારિત સ્થળે પહોંચી ચૂક્યા હતાં. અમુક લોકો એ હાઈક પર અડધેથી જ પાછાં ફર્યાં હતાં એ લોજમાં લન્ચ કરતાં હતાં અને અમે તેમની સાથે કંપની માટે જોડાયા. અઢી ને દસ થઇ છતાં કોઈ જ દેખાતું નહોતું. અંતે ત્રણ વાગ્યે અમુક લોકો પાછાં ફર્યાં અને સમાચાર આપ્યાં કે, અમારાં મિત્ર લીઅમને ઘૂંટી પાસે એટલું ખરાબ રીતે વાગ્યું છે કે, એ સાંધા પાસે તેનું એક હાડકું દેખાય છે. ગ્રૂપમાં સોપો પડી ગયો. પર્થ બોય્ઝ મજબૂત હતાં અને તેમણે લીઅમને ઊંચકીને નીચે લાવવાનો પ્રસ્તાવ મૂક્યો હતો પણ એ સતત ના પાડી રહ્યો હતો કારણ કે, તેને બહુ જ દુખતું હતું. જો કે, તેને નીચે સુધી તો લાવવો જ પડે તેમ હતો. તેનાં સિવાય તેની ઇન્શ્યોરન્સ કંપની કંઈ જ કરી શકે તેમ નહોતી. ઈમરજન્સી હેલીકોપ્ટર બોલાવી શકાય તેમ હતું પણ તે બહુ વધુ પડતું મોંઘુ પડે.

અંતે ચાર વાગ્યા આસપાસ તેને ઊંચકીને બધાં નીચે સુધી લાવ્યાં અને તેને સીધો જ પાર્કનાં મેડિકલ ક્લિનિક પર લઇ જવામાં આવ્યો હતો. અંતે સવા ચાર આસપાસ અમે ત્યાંથી નીકળ્યાં અને ફરી બાસ લેક તરફ પ્રયાણ કર્યું. નસીબજોગે એ દિવસે અમારાં સ્કેડ્યુલમાં બીજું કંઈ જ નહોતું એટલે અમે ફરી ક્યાંય જવા માટે મોડાં નહોતાં પડ્યાં. સાંજે સાડા પાંચ વાગ્યા આસપાસ અમે અમારાં શેલે પહોંચ્યા ત્યારે સૂર્યાસ્ત શરુ થઇ ચૂક્યો હતો અને અમે બસમાંથી ઊતરીને સીધાં લેક તરફ ગયાં. ત્યાંથી સૂર્યાસ્તનો બહુ જ સુંદર નજારો માણી શકાતો હતો. યોસેમિટીમાં અમારી એ છેલ્લી સાંજ હતી એટલે સાન ફ્રાન્સિસ્કોનાં મારાં મિત્રો સાથે તેમને મળવા અને સાથે ફરવા માટે કો-ઓર્ડીનેટ કરવાની શરૂઆત થઇ ચૂકી હતી. હું લેકની બહુ નજીક જવાને બદલે જ્યાં સુધી વાઈ-ફાઈ કનેક્શન મળતું હતું ત્યાં સુધી જ ગઈ. કદાચ ગ્રાન્ડ કેન્યનનાં સુંદર સૂર્યોદય અને સૂર્યાસ્ત જોયાં પછી બાસ લેકનો મોહ નહોતો રહ્યો. ઉપરાંત હું ફરી ‘મારાં’ મિત્રોને મળવા માટે ખૂબ આતુર હતી. ઘરે જવાને હજુ સાત દિવસની વાર હતી. પણ, છતાંયે મારાં જાણીતાં લોકો વચ્ચે જઈ રહી હતી એટલે ઘરે જવા જેટલો જ આનંદ અનુભવી રહી હતી. સાન ફ્રાન્સિસ્કોમાં એટલે જ મેં મારી ટ્રિપનો સૌથી વધુ સમય ફાળવ્યો હતો કે, હું આરામથી બધે ફરી શકું અને બધાં જ મિત્રોને મળી શકું.