અમદાવાદથી ઉદયપુરવાળા રસ્તા પર આબુ પછી એક જગ્યાએ હાઈ-વે પર આરામ માટે બસ રોકાઈ. સામે લાંબુલચક મેન્યુ હતું. પહેલા અમારું ધ્યાન બટેટા પૌંઆ પર ગયું અને અમે પૌઆ માંગ્યા. “પૌઆ નથી” “અમુલનું ચોકલેટ મિલ્ક?” “નથી” “ઉપમા?” “નથી” “તો છે શું?” “ચા, દૂધ, કોફી, ગાઠિયા અને કાચી સેન્ડવિચ ” તરત અમે ત્રણ એકબીજા સામે જોઇને હસ્યા. મિયા માટે ટ્રાન્સલેટ કર્યું ત્યારે એ પણ થોડું હસી. એય એક અજાયબી હતી! મારી સાથે ત્રણ સાવ અલગ સેન્સ ઓફ હ્યુમર વાળાં માણસો હતાં. ત્રણે એકદમ સતેજ અને એકદમ સ્પોનટેનિયાસ પણ પોતપોતાની રીતે. અમારા રાજકોટનાં મિત્રોની ટિપિકલ કાઠિયાવાડી (ઘણાં બધાં લોકલ કલ્ચરલ રેફરન્સીસવળી) સેન્સ ઓફ હ્યુમર અને મિયાની ઓસ્ટ્રેલિયન સેન્સ ઓફ હ્યુમર. વળી, એમાંય પાછું એવું હતું કે, રાજકોટવાળા બંનેને મિયાનાં કહેવાનું તાત્પર્ય થોડું સમજાવું એટલે તેમને સમજાઈ જાય પણ મિયાને આ બંને શું કહે છે અને એ જે કહે છે એ હાસ્યાસ્પદ શા માટે છે તે સમજાવવામાં આંખે રાતા પાણી આવે! જો કે, ઉદયપુર સુધી હું અને મિયા તો થાકને કારણે લગભગ ઊંઘમાં જ હતાં એટલે કોઈની બહુ વાતચીત નહોતી થઇ.

ઉદયપુર બસમાંથી ઉતરતાની સાથે રાબેતા મુજબ રિક્ષાવાળાઓએ લાઈન લગાવી અને આમેય અમને જગ્યાની કંઈ એવી બધી ખબર તો હતી નહીં એટલે અંતે એક રિક્ષાવાળાને પકડવાનો જ હતો. અમે અમારું વ્યક્તિનાં મોંનું જજમેન્ટ વાપરીને એક પર પસંદગી ઉતારી અને અમને સારી હોટેલ બતાવવાનું તેને કહ્યું. પહેલાં તેણે અમને બહુ વધુ પડતી લો બજેટ હોટેલ બતાવી અને અમને કોઈને કંઈ બહુ મજા ન આવી. પછી તેણે અમારો ટેસ્ટ જાણ્યો અને પોતાની સૂઝ વાપરીને એકદમ વેલ-મેઇન્ટેઇન્ડ અને વ્યવસ્થિત પણ નાની હવેલીઓને રેનોવેટ કરીને બનાવેલી હોટેલો બતાવી. અંતે અમે એક નાના પણ બહુ સુંદર વિસ્તાર પર પસંદગી ઉતારી. એ હોટેલ બરાબર લેકનાં કિનારે હતી. અમારા રૂમનાં બરાબર ઉપરનાં માળે અગાસી હતી. ત્યાં બેસીને બહાર જુઓ એટલે પાણી જ પાણી દેખાય. પાછળની તરફ એક સાંકડી ગલી, ડાબે એક બીજી હોટેલની અગાસી, સામે અને જમણે બસ પાણી જ પાણી!

પછી તો અમે એ આખા દિવસ માટે એ જ રિક્ષાવાળાને ભાડા પર રાખ્યો અને અમને ઉદયપુર ફેરવવા કહ્યું. બીજા દિવસે સવારે એ પોતાનાં કોઈ ઓળખીતા ટેક્સીવાળાને લઇ આવ્યો. અમે બધા ઓપ્શન્સ વિચારીને ભાવ-તાલ કરીને અંતે એક નિર્ણય પર આવ્યાં. ઉદયપુરથી કુંભલગઢ-રાણકપુર થઈને જેસલમેર, ત્યાંથી પુષ્કર-અજમેર અને ત્યાંથી ચિત્તોડગઢ થઈને પાછા ઉદયપુર. એ ડીલ પણ જોરદાર હતી. જે પૈસા લાગે તે ફક્ત રસ્તાનાં. પછી એ રસ્તા પર ફરવામાં તમે ૫ દિવસ લગાવો કે ૧૫ દિવસ એ તમારો પ્રશ્ન છે. આનો સૌથી મોટો ફાયદો એ કે, જો અમને કોઈ જગ્યાએ વધુ રોકાવાનું મન થાય કે કોઈ જગ્યા ગમી જાય તો ત્યાં વધુ સમય રોકાઈને તેને ભરપૂર માણવાની અમારી પાસે મુક્તતા હતી. તે અને ત્યાર પછીની બધી જ ડીલ કરવામાં હું અને આનંદ બે હતાં. બાકીનાં બેને અમારી પસંદગી પર ભરોસો હતો. એ રીતે જોઈએ તો આ ગ્રૂપ એકદમ પરફેક્ટ હતું. બે ચર્ચા-વિચારણા કરીને નિર્ણય લેવાવાળા અને બાકીનાં બે જેમને આ બધી બાબતોમાં બહુ ખબર નહોતી પડતી તે અમને અનુસરવાવાળાં. એ બંનેએ પોતાને પૂછીને બધાં નિર્યણ લેવાનો એવો કોઈ આગ્રહ નહોતો રાખ્યો અને આ ડાઈનેમિક અમારા ચારે માટે બેસ્ટ સાબિત થયું.

એ દિવસે પેલા રિક્ષાવાળા સાથે બપોરથી સાંજ અમે ફર્યા. ઉદયપુરનું મ્યુઝિયમ, મિનીયેચર આર્ટનો વર્કશોપ વગેરે જોઇને અમે અંતે બપોર/સાંજનું જમવાનું નક્કી કર્યું. એ રીક્ષાવાળો અમને કોઈ શોપિંગ સેન્ટરમાં લઇ ગયો. બધાંએ મેકડોનલ્ડ્સ પર પોતાની પસંદગી ઊતરી અને મેં બધાંની ઈચ્છા જોઇને નાછૂટકે હા પાડી. પનીર મહારાજા બર્ગરનું નામ જોઇને મને જરા હસવું આવ્યું. ત્યાર પછી મોડી સાંજે લેક પેલેસ હોટેલ વગેરે વગેરે જેનાં કિનારે છે તે લેકની એક બહુ સુંદર બોટ રાઈડ, ફરીને અમે હોટેલ તરફ પાછા જવા રવાના થયા. અચાનક અમને લાઈટ થઇ. દારૂ! અને અમને યાદ પણ બરાબર ટાઈમ પર આવ્યું – બોટલશોપ બંધ થવાની થોડી જ મિનિટો પહેલાં. અમે એક ૭૫૦મિલીની જ્હોની વોકર બ્લેક લેબલની બોટલ લીધી અને એક ૫૦૦મિલીની એબ્સોલ્યુટ વોડ્કાની. વોડ્કા લેવાનું કારણ એ કે, અમારી એ ચોથી મિત્ર એ દિવસે પહેલી વાર જ દારૂ પીવાની હતી અને અમારે એ જોવાનું હતું કે, તેનો એ અનુભવ સારો રહે. એ બોટલશોપ પર લાઈનમાં ઊભા રહેલાં બધાંમાં અમે ત્રણ જ છોકરીઓ હતી અને અમારી સામે જોઇને બધાં અમારી જ્હોની વોકરની બોટલ સામે ટગર ટગર જોતા હતાં.

પાછળથી અમે લોકો આ વાત પર બહુ હસ્યા. હોટેલ પર પહોંચીને અમે ચારેયે અમારા રૂમમાં ભેગાં થવાનું નક્કી કર્યું. એ રૂમ પણ પીસ ઓફ આર્ટ હતો. એમાં લાલ લાઈટ હતી. અમને બહુ રમૂજ પડી એટલે અમે ત્યાં બેસવાનું પસંદ કર્યું. બધા ફ્રેશ થઈને આવ્યા એટલે અમે ગ્લાસમાં બધાં માટે ડ્રિન્ક્સ બનાવવાનું શરુ કર્યું. એક ગ્લાસમાં વોડ્કા વિથ સ્પ્રાઇટ અને ત્રણમાં જેને જે પ્રમાણે અનુકૂળ હોય તેટલી માત્રામાં વ્હિસ્કી. એ પત્યું એટલે હું પેલા નવા નિશાળીયા બહેનને કહેવા જતી હતી કે, જરા ધીરે અને શાંતિથી પીજો. પણ, હજુ તો તેને કહેવા તેની સામે મો ફેરવું ત્યાં તો એ દેવીએ પોતાનો ગ્લાસ ખાલી કરીને ટેબલ પર મૂક્યો. હું, આનંદ અને મિયા હસી હસીને પાગલ થઇ ગયા. બસ, પછી તો એ દેવીને સૂવડાવવાનું કામ સૌથી અઘરું હતું. તેમણે આંસુ સારવાનાં શરુ કર્યા હતાં. જો કે, એક્સપેક્ટેડ હતું અને મને એ હેન્ડલ કરતાં બરાબાર આવડતું હતું. અંતે એ ઊંઘી પછી અમે ત્રણે અમારી રાત આગળ ચલાવી. થોડી વાર અગાસી પર પણ ગયા હતાં. બીજી વિકેટ ડાઉન થઇ મિયાની. પછી મારી અને આનંદની મહેફિલ ચાલી. એ દિવસે અમારાં એ ચોથા બહેનનાં દારૂની જેમ મારો પાર્વતી વેલીની પ્રસાદી ચાખવાનો પહેલો અનુભવ હતો. ;) એ જેમ મારી દેખરેખમાં હતી એમ હું આનંદની દેખરેખમાં હતી. બીજા દિવસે વહેલી સવારે અમે કુંભલગઢ તરફ પ્રયાણ કરવાનાં હતાં. એટલે, તેની તૈયારી કરી થોડી અને અમે પણ બહુ લાંબુ ખેંચ્યા વિના ઊંઘ્યા.

કુંભલગઢવાળા રસ્તા પર અમે એક જગ્યાએ હાઈવે પર ચા અને ગાઠિયા ખાવા રોકાયા. હું થોડા ગળું ખરાબ છે ને આમ છે ને તેમ છે તેવા સીન કરતી હતી પણ અંતે મારી હાંસી થઇ અને હુંયે શાંતિથી ગાઠિયા ખાવા લાગી. કુંભલગઢનાં પ્રવેશદ્વાર નજીકનાં ચોગાનમાં કોઈ ઉત્સવની શરૂઆત થઇ રહી હતી. ત્યાં અમુક લોકલ ગાવા-વગાડવાવાળાં અને નૃત્યાંગનાઓ ઊભાં હતાં. અમે તેમની નજીક ગયા અને તેઓ જે વગાડતાં હતાં તેનાં પર હું થોડું ડોલતી હતી. તેઓ જોતા હતાં. થોડી સેકંડ પછી એક ગાયકે મને મેદાનમાં સરખી રીતે નાચવા આવી જવા કહ્યું. મેં વ્યવસ્થિત ટૂરિસ્ટની જેમ ના પાડી. પછી થોડી વાર રહીને એમણે મને ફરીથી પૂછ્યું. હું ટેસથી ઊભી થઇ ગઈ. (મારો વાંક નથી. બીજી વખત પૂછો ‘ને મને રસ હોય તો હું બેશરમની જેમ ઊભી થઇ જ જવાની છું. ફોક ડાન્સ અને મ્યુઝિક હોય ત્યારે તો ખાસ! :D) પછી તો મેં એકલા થોડી વાર ઘૂમર પર ડાન્સ કર્યો અને પછી તેમની એક ડાન્સર સાથે મળીને કર્યો. તે જે કરે તે સ્ટેપ ફોલો કર્યા. બહુ મજા આવી. બાકીનાં ત્રણે ત્યાં ઊભા ઊભા પોતાનાં મનમાં “ટિપિકલ પ્રિમા” એવું વિચારીને હસતાં હતાં અને પછીનાં ત્રણ દિવસ સુધી સતત મારી મસ્તી કરવામાં આવી.

પછી તો અમે કુંભલગઢની ઊંચી ઊંચી દીવાલોને આશ્ચર્યથી જોતાં આમ-તેમ ફર્યા. તે જગ્યાની આસપાસની કથાઓ સાંભળી અને ૪-૫ કલાકે પાછા ફર્યાં. ત્યાર પછી રાણકપુરનાં જૈન મંદિરો જોયાં. બસ, આ સમય સુધીમાં અમારી ડ્રાઈવર સાથે પણ સારી એવી દોસ્તી જામવાની શરૂઆત થઇ ગઈ હતી. તેમનું નામ મુન્ના હતું. રસ્તા લાંબા હતાં અને આખા દિવસનાં પ્રવાસ. પણ, કારમાં મ્યુઝિકની મોજ હતી. અમારા પ્લે-લિસ્ટનાં અમુક મલ્ટિપલ ટાઈમ્સ રિપીટેડ ટ્રેકસ – ધ ડ્યુઅરિસ્ટનું વિશાલ દાદલાની અને ઈમોજીન હીપવાળું “માઈન્ડ્સ વિધાઉટ ફિયર” , હિમાંશુ દેવગણનું “ધ ઓઝાઈરિસ ફ્યુઝન” , ડેવિડ ગ્વેટ્ટા અને સિઆનું “ટાઈટેનિયમ” , ખુદા કે લિયેનાં “બંદેયા હો” અને “અલ્લાહ હૂ” વગેરે. હવે અમે અમારા સૌથી રસપ્રદ ડેસ્ટીનેશન તરફ આગળ વધી રહ્યા હતાં. જો કે, ત્યારે અમને કોઈ ખ્યાલ નહોતો કે જેસલમેર અમારા માટે આટલા પ્લેઝન્ટ સરપ્રાઈઝ લઈને આવશે!

….